مطالعۀ علل گرايش ايرانيان به فرهنگ حجاب فراتحليل در بازۀ زماني 1399-1391

هدف: هدف اصلي از انجام اين تحقيق، مطالعۀ علل گرايش ايرانيان به فرهنگ حجاب به روش فراتحليل بود. روش: روش پژوهش از نوع كملي فراتحليل(cma2) و ابزار آن، پرسشنامۀ معكوس(نتايج تحقيقات گذشته و غير مزاحم) بود. حجم جامعۀ پژوهش، 28 مورد بود كه به روش تعمدي- غير احتمالي، 23 سند(به دليل پيمايشي بودن) در بازۀ زماني 1391-1399 انتخاب شدند. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه بيشتر تحقيقات(26 درصد) در بازۀ زماني سال 1391 انجام شده‌اند. بيشترين مطالعه(13 درصد) در شهر همدان انجام شده است. دانشجويان دختر، بالاترين(30.4) و كاربران و جوانان كمترين درصد(4.3) را در جامعۀ پژوهش تشكيل مي‌دهند. 60.8 درصد تحقيقات به روش تصادفي انجام شده‌اند. بيشتر تحقيقات(47.8 درصد) به مناطق در حال توسعه اختصاص دارند. بالاترين حجم نمونه(60.8 درصد) بين 200 تا 500 نفر است. 56 درصد از ايرانيان، گرايش بالاتري به رعايت حجاب، 32 درصد متوسط و 22 درصد گرايش كمتري نسبت به اين مسئله دارند. در نهايت، اندازۀ اثر r نشان مي‌دهد كه عوامل اجتماعي(0.157)، فرهنگي(0.200)، رواني(0.140) و اقتصادي(0.380)، در تبيين گرايش به حجاب مؤثر بوده و در كل، 24 درصد از تغييرات فرهنگ حجاب را تبيين كرده‌اند. نتيجه‌گيري: حجاب به مثابه يك الگوي فرهنگي در ايران، با وجود نوسازي اجتماعي در بازۀ زماني 1399-1391، مقبول شهروندان بوده است و در اين تمايل و پذيرش، 1. عوامل فرهنگي(باورهاي ديني، ميزان باور به الزام حجاب، سرمايۀ فرهنگي، ارزشي شدن حجاب، آموزش اجتماعي، سطح تحصيلات، فرهنگ ازدواج آسان، الگوي پوشش خانوادگي، سبك فراغتي، سبك زندگي)، 2. عوامل رواني(عزّت نفس اجتماعي، ميزان آگاهي از حجاب، سلامت معنوي، تصور از بدن)، 3. عوامل اقتصادي(رفتار متظاهرانه، كسب پايگاه اجتماعي- اقتصادي و طبقۀ اجتماعي) و 4. عوامل اجتماعي(جامعه‌پذيري حجاب، تأييد اجتماعي، الگوپذيري از دوستان، رسانه‌هاي خارجي، استفاده از اينترنت، اعتماد رسانه‌اي، اعتماد اجتماعي، استفاده از ماهواره)، تأثيرگذار بوده‌اند.