اثر سولفات سديم و يون كلر بر خواص بتن‌هاي حاوي ميكروسيليس و زئوليت و مقايسه آن با بتن معمولي

كاربرد روزافزون بتن و دسترسي آسان به اين مصالح سبب شده ‌‌است در محيط‌هاي متنوعي استفاده شود. سازه‌هاي بتني در محيط‌هايي با درصد خورندگي بالا، دچار خسارات‌هاي غيرقابل جبران مي‌شوند. از اين‌رو، مطالعه برروي بتن و ارتقاي قابليت‌هاي آن ‌كه در اين شرايط مساعد باشد، اهميت بسزايي دارد. اين پژوهش با هدف مطالعه تاثير شرايط خورندگي ناشي از يون كلر و نمك سولفات سديم بر روي بتن حاوي ماده افزودني پودر زئوليت و همچنين ميكروسيليس نسبت به بتن معمولي انجام شده ‌است. پس از ساخت سه نوع بتن شامل بتن معمولي، بتن حاوي پودر زئوليت و بتن حاوي ميكروسيليس، خواص فيزيكي سه نوع بتن شامل تخلخل موثر، درصد افت وزني، ميزان جذب آب و سرعت امواج طولي و همچنين خواص مكانيكي شامل مقاومت فشاري تك‌محوري و مقاومت كششي برزيلي بتن‌ها مورد بررسي قرار گرفته ‌است. بتن‌هاي پوزولاني با ميزان جايگزيني 10 درصد پودر زئوليت و يا ميكروسيليس به جاي سيمان بتن به مدت 15 روز در محيط خورنده نمك سولفات سديم و يون كلر قرار گرفت و نتايج حاصل با شرايط آب غيرخورنده مقايسه شد. نتايج حاصل از اين مطالعه داد كه بتن‌هاي حاوي پوزولان ميكروسيليس و يا پودر زئوليت در شرايط محيطي خورنده و غيرخورنده نسبت به بتن معمولي عملكرد بهتري داشتند به نحوي كه در نمونه‌هاي حاوي پوزولان اعم از ميكروسيليس و پودر زئوليت، تخلخل موثر و ميزان جذب آب كاهش و سرعت امواج طولي، مقاومت كششي برزيلي و مقاومت فشاري تك محوري نسبت به بتن معمولي افزايش يافته است. در محيط خورنده، كاهش مقاومت كششي برزيلي بتن معمولي، بتن حاوي ميكروسيليس و بتن حاوي زئوليت به ترتيب 8.07، 1.29 و 0.48 درصد و كاهش مقاومت فشاري تك محوري بتن معمولي، بتن حاوي ميكروسيليس و بتن حاوي زئوليت به ترتيب 15.20، 3.23 و 1.22 درصد نسبت به شرايط آب غيرخورنده است. نتايج آزمايش حاكي از آن است كه عملكرد بتن حاوي زئوليت در شرايط خورنده و غيرخورنده از ساير بتن‌ها بهتر است.