مباني پارادايمي رويكرد ميان‌رشته‌اي و نسبت آن با سنت نظري حكمت اسلامي

علوم انساني اسلامي كارآمد، براي حل مسائل و معضلات عيني كه عموما چندتباري‌اند، نمي‌تواند در تك‌رشته‌ها متوقف شود و نيازمند بهره‌گيري از رويكرد ميان‌رشته‌اي است. درحالي كه ميان‌رشتگي خود رويكرد نويني در مغرب‌زمين است و از ابهامات پارادايمي و فقر مباني رنج مي‌برد، استفاده از اين روش در پارادايم‌علم‌اسلامي، بدون توجه به لوازم و مباني آن امكان‌پذير نيست.اين مقاله با روش توصيفي تحليلي و با بهره‌گيري از منابع كتاب‌خانه‌اي در سه‌گام نسبت ميان ميان‌رشتگي و پارادايم‌علم‌اسلامي را روشن مي‌سازد كه آيا اين پارادايم، ظرفيت مطالعات ميان‌رشتگي را دارد يا خير؟ در گام اول ضمن بررسي نسبت ميان سيستم و ميان‌رشتگي، مي‌كوشد اصلي‌ترين مباني معرفت‌شناختي، روش‌شناختي و هستي‌شناختي ميان‌رشتگي را استخراج و معرفي نمايد. در گام بعدي، با عرضه‌ي اين مباني به پارادايم‌علم‌اسلامي، استقبال اين پارادايم از مباني ميان‌رشتگي روشن مي‌شود. در گام سوم، نشان داده مي‌شود كه اين پارادايم، به‌گونه‌اي اين مباني را ارتقا مي‌دهد كه ميان‌رشتگي تعالي‌يافته‌اي را هدف قرار مي‌دهد و در حد ميان‌رشتگي مرسوم متوقف نمي‌شود.