ارزيابي تعامل محورهاي سه‌گانه پايداري در ساماندهي فضاي شهري (نمونه موردي: رودخانه خشك شيراز)

مفهوم پايداري و توسعه پايدار همواره در ارتباط با سه محور محيط زيستي، اجتماعي و اقتصادي و تاثير متقابل آنها بر يكديگر مطرح شده است. در پروژه هاي توسعه فضاهاي شهري از آنجا كه هر يك از محورها نيازمند تخصص هاي متفاوت است در اكثر موارد تنها يك محور مورد توجه قرار گرفته و برخلاف هدف اوليه، توسعه پايدار تنها در يك زمينه انجام مي شود. هدف پژوهش حاضر ارزيابي ميزان تعامل محورهاي سه گانه پايداري در رودخانه خشك شيراز است. روش تحقيق پژوهش، نمونه موردي با استفاده از راهكارهاي توصيفي-تحليلي است. محدوده بالاي رودخانه به عنوان محدوده مطالعاتي انتخاب و با بررسي هاي ميداني، مشكلات موجود شناسايي شده و شاخص هاي پايداري در سه محور، اجتماعي، اقتصادي و محيط زيستي استخراج گرديد. براي تعيين پتانسيل هاي بالقوه و بالفعل محدوده ها از نظرات 14 نفر از اساتيد رشته هاي معماري و شهرسازي، در قالب پاسخ به پرسشنامه بهره برده شد. با تحليل داده‌هاي پرسشنامه‌ها، پتانسيل هاي بالقوه و بالفعل در هر محدوده مشخص گرديد. طبق نتايج در حال حاضر تعامل محورهاي سه گانه پايداري تنها در دو محدوده وجود دارد و به ترتيب محدوده هاي پل شاهد، پل معالي آباد، سد نهراعظم، پل عابر پياده محموديه، پل كوهسار مهدي و پل زرگري در دستيابي به فضاهاي پايدار شهري، واجد بيشترين پتانسيلها براي تعامل محورهاي سه گانه پايداري هستند. نتايج پژوهش چگونگي انتخاب محل هاي بهينه پيشنهادي را جهت دستيابي به فضاي شهري پايدار از منظر محورهاي سه گانه پايداري نشان مي دهد كه قابل تعميم به فضاهاي شهري مشابه است.