بررسي نقش مكان‌هاي سوم شهري در توسعه گردشگري (مطالعه موردي: پياده‌راه مركزي شهر رشت)

امروزه با رشد شهري بدون برنامه و به دنبال آن افزايش استفاده از اتومبيل، به‌تدريج نقش عابرپياده در فضاهاي شهري كم‌رنگ مي شود و همين امر موجب كاهش سرزندگي فضاهاي عمومي براي تعاملات اجتماعي در شهرها شده‌است. هدف پژوهش حاضر، بررسي سطح و كيفيت تعاملات اجتماعي در پياده‌راه فرهنگي شهر رشت؛ بررسي نقش مكان‌هاي سوم در ايجاد تعاملات اجتماعي و افزايش سطح تعاملات اجتماعي در توسعه گردشگري است. هدف پژوهش حاضر، كابردي و روش تحقيق نيز، توصيفي است. براي گردآوري داده‌ها از پرسشنامه داراي طيف ليكرت استفاده شده‌است. همچنين از آزمون تي تك‌نمونه‌اي، تحليل عاملي و ضريب همبستگي پيرسون براي تحليل داده ها استفاده شد. پرسشنامه، شامل 51 سؤال كيفيت محيطي، كيفيت مكان‌هاي سوم، هويت، جذابيت گردشگري و تعاملات اجتماعي را در پياده‌راه علم‌الهدي مي‌سنجد. حجم نمونه با استفاده از فرمول كوكران ۳۸۴ نفر محاسبه شد. پايايي آن توسط آزمون آلفاي كرونباخ برابر 0/897 شده است. يافته‌هاي همبستگي براي هر سه آزمون مقدار قابل قبولي است و نشان مي‌دهد كه مولفه‌هاي «هويتمندي مكان»، «كيفيت پياده‌راه» و «مكان‌هاي‌سوم» تاثير قابل توجهي در توسعه و رونق گردشگري در پياده‌راه دارند. مهمترين نتيجه پژوهش حاضر تبيين روابط هم افزا ميان توسعه مكان هاي سوم و گردشگري است. بنابراين جايگاه مكان هاي سوم در برنامه ريزي شهري و همچنين برنامه ريزي گردشگري شهري بايد در كشورمان مورد تاكيد قرار گيرد و افزايش كيفيت هاي محيطي و فرهنگي آن در نهايت به افزايش تنوع اجتماعي، تعامل ميان شهروندان و گردشگران و افزايش درآمدهاي پايدار منجر گردد.