اولويت‌بندي مؤلفه‌هاي رفتار شهروند سازماني در نظام برنامه‌ريزي شهري (نمونه موردي: شهر مشهد)

امروزه شهرها همچون سازمان بزرگ و پيچيده اي مي باشند، كه شهروندان به عنوان عنصر اصلي اين مجموعه به حساب مي آيند. رفتار شهروند سازماني به عنوان رفتارهاي فرانقشي، باعث بهبود مؤثر وظايف و نقش‌هاي سازمان مي‌شوند. لذا با توجه به اهميت شهرها به لحاظ تأثيرپذيري برنامه ريزي هاي شهري از رفتار شهروند سازماني، ضرورت شناسايي مؤلفه هاي رفتار شهروند سازماني در شهرها وجود دارد. لذا هدف پژوهش حاضر شناسايي و اولويت بندي مؤلفه هاي رفتار شهروند سازماني مي باشد، كه از نظر ماهيت و روش توصيفي و از نظر هدف، كاربردي است. جمع آوري داده ها از مطالعات كتابخانه اي و تهيه 384 پرسشنامه انجام شده است. روايي پرسشنامه با نظر چند تن از صاحبنظران در اين زمينه، پايايي پرسشنامه براساس آلفاي كرونباخ، تجزيه و تحليل داده ها از روش تحليل عاملي تأييدي و اولويت بندي از آزمون فريدمن بهره گرفته شده است. طبق يافته ها، در ميان متغيرهاي اصلي، همبستگي و رابطه معناداري وجود دارد و در ميان متغيرهاي اصلي انگيزه، پاسخ، محرك، تقويت و نگرش، متغير انگيزه و پاسخ داراي اولويت بالاتري در ميان متغيرهاي ديگر مي باشد، لذا نتايج حاكي از آن است، در اولويت بندي مؤلفه هاي رفتاري شهروند سازماني در نظام برنامه ريزي شهري، مديران و برنامه ريزان شهري بايد انگيزه شهروندان در شهر مشهد را در برنامه ريزي هاي شهري مد نظر داشته باشند، چون بر پاسخ دهي شهروندان كه به شكل ميزان تعهد و رضايت شهروندي از شهر بروز مي دهد، تأثيرگذار است.