تحليلي بر پايداري اجتماعي در رابطه تعاملي شهروندان و مديريت شهري با استفاده از روش تحليل عاملي (نمونه موردي: شهروندان شهر اصفهان)

پايداري اجتماعي متاثر از مؤلفه‌هاي اجتماعي و نهادي، شامل شاخص‌هاي متنوعي از توسعه شهري پايدار است. يكي از اين مؤلفه‌ها، ايجاد رابطه تعاملي شهروندان و نهاد اجتماعي در جامعه مدني است. مديريت شهري به عنوان يك نهاد عمومي، مي‌تواند نهادهاي تسهيلگر و واسط ميان شهروندان و دولت باشد. به نظر مي‌رسد براي تحقق پايداري اجتماعي به ايجاد رابطه تعاملي ميان شهروندان و مديريت شهري نياز باشد. اين مقاله با هدف تدوين مدل ساختاري بر اساس آزمون شاخص‌هاي اجتماعي و با استفاده از روش تحليل عاملي تاييدي، مدل پنج شاخصه‌اي را براي سنجش اين رابطه تعاملي پيشنهاد مي‌دهد. در شهر اصفهان با پيشينه تحقق طرح‌هاي فرهنگي، ميزان آگاهي و مطالبه‌گري اجتماعي در شهروندان قابل توجه است. به همين منظور 1806 نفر از شهروندان از تمام محلات شهر اصفهان انتخاب شده و براي بررسي اين شبه نظريه از آنان سوال پرسيده شده است. بر اين اساس عوامل تاثيرگذار در پنج شاخص با ضرايب همبستگي، براي تحقق پايداري اجتماعي وجود دارد. به منظور تاييد يا رد شبه نظريه مطرح شده، يك مدل عاملي در نرم افزار آموس ترسيم و شبه‌نظريه از طريق پرسشنامه آزمون شد. نتايج نشان داد، مقدار CMIN/DF برابر 3/13 مقدار CFI برابر 0/94 مقدار RMSEA برابر 0/03 كه همگي دلالت بر تاييد مدل ساختاري اين مقاله دارند. نتايج نشان داد كه شاخص‌هاي؛ مشاركت اجتماعي، آگاهي اجتماعي، اعتماد اجتماعي، رضايتمندي اجتماعي و مطالبه‌گري اجتماعي براي ايجاد رابطه تعاملي بين شهروندان و مديريت شهري اثرگذار هستند و مي‌توانند به عنوان ابزاري براي تقويت پايداري اجتماعي در اين رابطه تعاملي استفاده شود.