شناخت همگرايي و واگرايي بين ذينفعان شهر هوشمند (مطالعه موردي: شهر اصفهان)

تحقيقات محدودي به مقايسه ديدگاه ذينفعان شهر هوشمند (طرف عرضه و تقاضا) در شهرهاي هوشمند پرداخته است. اين مقاله به پر كردن اين خلاء مهم تحقيقاتي كمك مي كند. اين پژوهش اولويت هاي اقدامات هوشمندسازي مورد نياز از ديدگاه تصميم گيران (مديران شهري، برنامه ريزان شهري، طراحان و ارائه دهندگان خدمات شهر هوشمند) را با اولويت هاي جامعه هدف (شهروندان) در شهر اصفهان مقايسه كرده است تا نقاط همگرايي و واگرايي اين دو گروه را شناسايي كند. جمعيت آماري پژوهش شامل دو گروه است، گروه اول را شهروندان اصفهاني بالاي 18 سال تشكيل مي دادند و گروه دوم تصميم گيران امور شهري در سازمان ها و ادارات شهري هستند. مقاله حاضر از نظر هدف كاربردي و از نظر روش توصيفي - تحليلي مي باشد. به منظور تحليل پرسشنامه ها از روش هاي آماري آزمون فريدمن و ANOVA استفاده شده است. با توجه به متفاوت بودن تعداد نمونه ها، دو گروه مورد مطالعه از آزمون تعقيبي LSD به منظور تعيين معناداري تفاوت ميانگين درون گروهي و بيرون گروهي استفاده شده است. نتايج پژوهش نشان مي دهد كه در هر دو گروه مورد مطالعه حمل و نقل هوشمند و محيط هوشمند كه از زيرساخت هاي سخت شهر هوشمند در اولويت قرار دارد. از بيست الويت تعيين شده در خدمات هوشمند، هشت مورد مشترك وجود دارد، در حالي كه دوازده مورد باقيمانده متفاوت است. مقايسه بين اولويت ها، برداشت ها و جهت گيري مسئولان و شهروندان شهر اصفهان از يك سو برخي همگرايي ها را بين آنها نشان مي دهد، اما از سوي ديگر واگرايي هاي بيشتري مشاهده شده است. همگرايي هاي مشخص شده مي تواند براي برنامه ريزي مشاركتي در هوشمندسازي شهر اصفهان مورد استفاده قرار گيرد.