تحليل شگردهاي منتخب زباني (واژگان و اصطلاحات)، داستاني (فضاسازي) و محتوايي (روياپردازي) در داستان‏ هاي كوتاه نويسندگان زن دهه ‏‏هاي 70 تا 90

مطالعۀ سير داستان‏ نويسي زنان و شگردهاي رايج در آثار آنان، از موضوع‏ هاي مورد توجه در پژوهش‏ هاي داستاني معاصر بوده است؛ با اين‏حال در تحقيقات پيشين، اغلب به بررسي رمان‏ هاي زنان توجه شده و مجموعه ‏داستان‏ هاي كوتاه نويسندگان پيشروِ زن، به ‏ويژه در دهه ‏هاي اخير كمتر واكاوي شده است. نان،آنان،بر اين اساس، در اين مقاله،  مجموعه داستان كوتاه از 9 نويسندۀ زن برگزيده در جوايز ادبي دهه ‏هاي 70 تا 90 (هر دهه سه نويسنده) انتخاب و داستان‏ هاي كوتاه آنان به روش تحليلي-تطبيقي با تكيه بر سه شگرد زباني (واژگان و اصطلاحات)، داستاني (فضاسازي) و محتوايي (روياپردازي) بررسي و سير تحول اين شگردها، در سه دهۀ اخير تحليل و مقايسه شده است. نتايج كلان اين پژوهش نشان مي‏ دهد، هرچه از دهۀ 70 به دهۀ 90 نزديك مي ‏شويم، نويسندگان زن، با بسامدي كمتر از واژگان و اصطلاحات زنانه در داستان‏ هاي كوتاه خود استفاده كرده‏ اند. خلاف سير زباني داستان‏ ها، از منظر فضاسازي، نويسندگان داستان‏ هاي دهۀ 90 بيش از ديگر دهه‏ ها (به ترتيب دهه‏ هاي 80 و 70) از فضاهاي خانگي بهره برده‏ اند؛ همچينن از بين فضاهاي خانگي، بيش‏ترين تاكيد نويسندگان زن مربوط به فضاهاي غمگين بوده است. از منظر عنصر محتوايي رويابافي، داستان‏ هاي دهۀ 70، متمايز با ديگر دهه ‏ها بوده و در دهه ‏‏هاي 90 و 80 اين عنصر بازنمودي اندك در داستان زنان داشته، نكته‏ اي كه شايد به دليل گريز از مفاهيم رمانتيك و تمايل به واقع‏ گرايي در داستان كوتاه اين دو دهه بوده است.