بازشناخت ِقصّۀ عاميانه اعجوبه و محجوبه

اعجوبه و محجوبه از جمله قصّه هاي عاميانه اي است كه در قرن هفتم به قلم حامدبن فضل‌الله سرخسي تأليف شده است. دو راوي در اين متن ادبي، طي ده روز، بيست قصّه روايت مي كنند كه تمام قصّه هاي بيست گانه، داراي محتواي اخلاقي و اجتماعي هستند. اين پژوهش به شيوۀ توصيفي ـ تحليلي مي كوشد به اين پرسش پاسخ دهد كه نوع روايت و شاخص ترين مضامين قصّه هاي اعجوبه و محجوبه چيست؟ مطابق دستاوردهاي تحقيق، مسائل اخلاقي و تربيتي در قالب مثال ها و تمثيل هاي محسوس و عيني در اين قصّه، آموزش داده مي شود تا ميزان يادگيري و ماندگاري آن در ذهن مخاطب، افزايش يابد. اعجوبه و محجوبه در گروه قصّه‌هاي بلند ايراني جاي مي گيرد و قصد حامد بن فضل‌الله سرخسي از نوشتن آن، انتقال پيام هاي اخلاقي و  ارزش هاي خانوادگي، اجتماعي و انساني به مخاطب عام از طريق نقل قصّه است؛ به همين سبب عناصري كه وي در بيان قصّه به كار مي برد، همه ساده و بدون پيچيدگي است.