جستاري در باغ‌هاي سنتي ايران و چين با نگاهي تحليلي - تاريخي

باغ كالبدي از منظر و فرهنگ است كه بسته به باورها و امكانات سازندگان آن به صورت‌هاي گوناگون خود را نمايش داده است. باغ‌سازي در فرهنگ‌هاي كهن بسياري از كشورها از جمله چين و ايران، از زمان‌هاي بسيار دور وجود داشته كه به يك هويت اصلي از فرهنگ مردمان اين مناطق تبديل شده است. باغ‌هاي سنتي در هر فرهنگ و كشوري نمود عيني ذهنيت‌هاي مردمان آن مناطق است. تطبيق دو سبك اصلي باغ‌سازي سنتي موجب شناخت هرچه بهتر اين سبك‌هاي باغ‌سازي و نمايش پيچيدگي‌هاي فرهنگي مردمان اين كشورها در غالب شناخت باغ مي‌شود. در اين پژوهش با ديدي تفسيري–تاريخي به شناخت باغ‌ها پرداخته شده است؛ شناختي كه با معرفي اجزا و عناصر باغ و نمايش سير تاريخي باغ از ظهور نمونه‌هاي ارزشمند در ساليان بسيار دور تا زمان معاصر صورت گرفته ‌است. در واقع مقايسه تحليل دو رويكرد باغ‌سازي موجب مي‌شود كه به شناخت اجزاي ساختاري از طراحي باغ دست ‌يابيم كه اين اجزا با وجود اينكه ماهيت فيزيكي ثابتي دارند، از حيث معنايي و نحوه استفاده بسيار متفاوت هستند. تفاوت مذكور از آيين‌ها، فرهنگ‌ها، تفكرات و امكانات طراحي مردمان اين سرزمين‌ها نشئت گرفته است. در نهايت در اين پژوهش با بررسي ساختارها و هويت‌هاي طراحي اين دو سبك كهن باغ‌سازي مي‌توان اين نتيجه را دريافت كه هر دو سبك باغ‌سازي از جنبه‌هايي داراي شباهت و تفاوت هستند. هر دو سبك باغ‌سازي به باورها و آيين‌ها توجه ويژه‌اي داشته، وليكن اين امر در باغ‌سازي چيني با شدت بيشتري نمايش يافت. همچنين در باور طراحي و چيدمان فضاهاي باغ نيز داراي تفاوت‌هاي بسياري هستند. از بسياري جنبه‌هاي ديگر نيز از جمله در استفاده از آب و گياهان، طراحي مسيرها، ساختمان‌ها و... داراي شباهت‌ها و تفاوت‌هايي هستند كه در اين پژوهش با رويكردي تطبيقي اين موارد در هر دو سبك باغ‌سازي مورد تحليل و بررسي قرار گرفته‌اند.