بازخواني باغ شهر اصفهان صفوي بر پايه اصول و ضوابط پايداري منظر

افزايش مشكلات زيست‌محيطي، نيازمند ارائه راهكارهايي به‌منظور دستيابي به فضاي زيستي مطلوب در راستاي دستيابي به اهداف توسعه پايدار است. توجه به الگوهاي بومي در فضاهاي معماري و شهري گذشته از جمله اين راهكارهاست. از ميان الگوهاي شهرهاي سنتي مي‌توان باغ‌ شهرهاي تاريخي ايران را نام برد كه در گذشته بسياري از آنها با توجه به محيط طبيعي و بستر اكولوژيك طراحي مي‌شدند. باغ‌ شهرها به‌ عنوان شهرهايي از پيش طراحي‌ شده در انطباق با معماري باغ ايراني و تكرار آن در مقياس كلان بوده‌اند. به‌رغم مطالعات صورت‌ گرفته در مورد باغ شهرها، اين موضوع هيچ‌گاه با رويكرد پايداري مورد بررسي قرار نگرفته است؛ بنابراين هدف از پژوهش حاضر بازخواني ضوابط پايداري منظر در باغ‌ شهر اصفهان در دوره صفوي به‌ عنوان نمونه‌اي ارزشمند و شاخص از باغ‌ شهرهاي ايراني بوده تا بتوان با بهره‌گيري از اين ضوابط در طراحي منظر پايدار در شهرهاي امروزي استفاده كرد. روش تحقيق اين پژوهش از نوع كيفي با رويكرد توصيفي-تحليلي بر پايه منابع كتابخانه‌اي بوده كه به تدوين اصول و راهبردهاي پايداري منظر پرداخته و با شيوه تطبيقي و تحليلي، اين معيارها را از باغ‌ شهر اصفهان استخراج مي‌كند. شيوه‌هاي آبياري، كاشت و عناصر مصنوع باغ‌ شهر اصفهان از جمله مؤلفه‌هاي مورد بررسي در اين پژوهش بوده و نتيجه حاصل از بررسي الگوهاي پايداري منظر و بازشناسي باغ‌ شهر اصفهان صفوي نشانگر انطباق مؤلفه‌هاي اين باغ‌ شهر با اصول پايداري منظر است.