تحليل كيفيت فضايي محيط پياده‌روهاي خيابان تجاري با تأكيد بر نيازهاي راحتي زنان (نمونه موردي: خيابان مصدق و نوبهار شهر كرمانشاه)

در شهرسازي معاصر، توسعه و سلطه حركت سواره و حجم زياد ترافيك، كمتر توجه برنامه‌ريزان و طراحان شهري را براي حركت پياده و نيازها و حقوق طبيعي انساني او، برانگيخته و به تدريج اولويت دادن به نقش عابر پياده و فضاهاي پياده‌محور شهري كمرنگ شده است. خيابان‌هاي تجاري و پياده‌روهاي آن به عنوان نمونه‌اي از فضاهاي تجاري كه از گذشته تاكنون جايگاه خود را در شهرها حفظ نموده‌اند، از محورهاي پررفت‌وآمد شهري محسوب مي‌شوند كه توجه به نياز آسايش و راحتي زنان به عنوان بخش بزرگي از مخاطبان اين فضا امري ضروري است و اين عرصه‌ها براي موفقيت بايد پاسخ‌گوي كاربران خود باشند. كلانشهر كرمانشاه نيز از اين قاعده مستثني نبوده و غلبه فضاهاي سواره بر مسيرهاي پياده خيابان‌هاي تجاري مصدق و نوبهار عرصه را بر حضور شهروندان به ويژه زنان تنگ نموده است. لذا هدف اين پژوهش دوجانبه و به دنبال پاسخ به اين پرسش‌ها است: چه عواملي بر كيفيت فضايي پياده‌روهاي خيابان تجاري مؤثر بوده و چه ميزان از نياز آسايش و راحتي زنان با توجه به امكانات موجود در پياده‌رو تأمين مي‌شود؟ اين تحقيق به روش كيفي و براي ارزيابي نهايي از تحليل داده‌ها بهره گرفته شده است. اين پژوهش ابتدا به شناخت عناصر تشكيل‌دهنده پياده‌رو، شاخص‌هاي كيفيت فضا و مؤلفه‌هاي راحتي زنان با استفاده از مطالعات اسنادي و منابع كتابخانه‌اي مي‌پردازد. سپس براساس مفاهيم مستخرج از بخش نظري و رابطه نياز آسايش زنان و شاخص‌هاي كيفيت فضاي پياده‌رو، ارزيابي ميزان آسايش زنان به روش ميداني و حضور در پياده‌روها و پرسشنامه محقق مي‌گردد. سنجش داده‌ها با استفاده از درصد و ارزيابي پايايي با نرم‌افزار SPSS انجام گرفته است. نتايج حاكي از آن است كه بيشترين مشكلات زنان در پياده‌روها، تأمين نشدن آسايش فيزيكي و فيزيولوژيكي در حوزه عبور، حوزه سواره‌رو و حوزه مبلمان (نورپردازي نامناسب) است و آسايش رواني زنان در هر دو خيابان به ويژه نوبهار وضعيت قابل‌قبولي دارد.