نقش مهارت‌هاي «تخصصي» و «كسب و كار» در شكل‌گيري قابليت استخدام‌پذيري در دانش‌آموختگان رشته معماري

امروزه دانش آموختگان معماري در بدو ورود به حرفه، با نوعي شوك مواجه مي شوند، به طوري كه آموزه هاي دانشگاهي، چندان كه بايد، براي استخدام اوليه و يا پيشرفت شغلي به آنها كمكي نمي كند. بر اين اساس، هدف از اين پژوهش آسيب شناسي برنامۀ آموزشي مقطع كارشناسي رشته معماري در دانشگاه ها و بررسي ميزان اثر گذاري اين آموزش ها در پديد آوردن مهارت ها و دانش لازم براي استخدام پذيري است. بدين منظور ابتدا به بررسي پژوهش هاي مشابه در اين زمينه پرداخته شده و سپس با واكاوي و واژه شناسي تخصصي عبارت «استخدام پذيري» مدل مفهومي پژوهش مشخص شده است. 2 مهارت اصلي مستخرج از مدل مفهومي در يك پژوهش ميداني با جامعۀ آماري دانش آموختگان شاغل رشته معماري آزموده شده است. نمونه گيري به صورت هدفمند انجام شده و 51 نفر به پرسش‌نامه بسته اي در مورد متغيرهاي موثر بر استخدام پذيري پاسخ داده اند. نتايج حاصل از تحليل داده هاي به دست آمده نشان داده كه4 متغير «عدم همخواني تعاريف در محيط حرفه اي با آكادميك»، «عدم آشنايي با قوانين كار و مقررات ساختمان»، «نداشتن مهارت هاي كاربردي در محيط حرفه اي» و «عدم آشنايي مسايل اجرايي و حرفه اي» همگي از متغير «نهادينه نشدن سرفصل هاي درسي» مؤثرترند. با توجه به نتايج به نظر مي رسد كه دانش معماري در برنامۀ آموزشي به خوبي نهادينه شده است اما ساير متغيرها در شوك حرفه اي در بدو ورود به بازار كار مؤثر است و عدم وجود پيوند و ارتباط و پيوستگي بين اطلاعات و دانش معماري با آن چه كه به صورت واقعي و عملياتي در محيط حرفه اي و بازار كار اتفاق مي افتد؛ عامل اصلي اين شوك حرفه اي است.