ارزيابي رضايتمندي آكوستيكي در ايستگاه‌هاي مترو از منظر عيني و ذهني (مطالعۀ موردي: مترو تهران و تبريز)

تأمين آسايش صوتي و وضوح گفتار در ايستگاه هاي مترو علاوه بر ايجاد ايمني و امنيت، در بحث‌هاي رواني و جسماني افراد نيز نقش دارد. در آكوستيك، ازريابي‌هاي عيني به تنهايي در تعيين رضايت آكوستيكي كافي نبوده و نياز به ارزيابي ذهني نيز وجود دارد. لذا هدف اين پژوهش، سنجش رضايتمندي آكوستيكي در ايستگاه هاي مترو به لحاظ كمي و كيفي با روش توصيفي-تجربي است. داده‌هاي مورد نياز از طريق برداشت‌هاي ميداني كه شامل اندازه گيري پارامترهاي فيزيكي (تراز فشار صوتي و زمان واخنش) و نيز پرسش‌نامه براي درك بهتر مخاطبان و سنجش ميزان رضايتمندي آنان در رابطه با پنج مؤلفه تأثيرگذار در كيفيت آكوستيكي (شنيداري، گفتاري، انساني، عملكردي و معماري) جمع آوري گرديده و با دو نرم افزار اكسل و اس.پي.اس.اس مورد تحليل و بررسي قرار گرفته اند. مقايسه با استانداردهاي بين المللي در حيطۀ ارزيابي فيزيكي و شناسايي متغيرهاي اساسي، تعيين ميزان رضايتمندي و معناداري رابطه بين مؤلفه هاي تأثيرگذار در رضايت آكوستيكي با متغيرهاي جمعيت‌شناسي از جمله مواردي است كه پژوهش انساني به دنبال آن است. آناليز داده‌هاي جمع آوري شده نشان مي‌دهد تراز فشار صوتي و زمان واخنش از استانداردهاي مربوطه تبعيت نمي كنند و عوامل اصلي نارضايتي از منظر مخاطبان به ترتيب شامل صداهاي مكانيكي، ديناميكي و انعكاس گفتار در ايستگاه‌هاي مترو هستند كه نوفه هاي قابل توجهي توليد كرده، قابليت شنيداري فضا را كاهش داده، تأثير بسزايي در ايمني و امنيت دارد و نيز عملكرد سيستم‌هاي اطلاع رساني را دچار مشكل كند. همچنين ميزان رضايتمندي كاربران ارتباط معناداري با متغيرهايي همچون جنس، سن، ساعت مراجعه، تعداد سفرها در طول روز، توانايي شنيداري هر فرد دارد.