شناسايي و اولويت بندي متغيرهاي موثر بر ريسك اعتباري مطالعه موردي: شركت‌هاي دانش‌بنيان مستقر در پارك‌هاي علم و فن‌آوري استان سمنان

ريسك اعتباري يكي از مهم‌ترين عوامل ايجاد ريسك در بانك‌ها و مؤسسات تأمين مالي به شمار مي‌آيد. اين ريسك زماني به وجود مي‌آيد كه دريافت‌كنندگان تسهيلات اعتباري امكان بازپرداخت اقساط و بدهي خويش را عمدي يا غير ارادي نداشته باشند. هدف اصلي اين مطالعه، شناسايي و اولويت بندي متغيرهاي مؤثر بر ريسك اعتباري شركت‌هاي دانش‌بنيان مستقر در پارك‌هاي علم و فن‌آوري استان سمنان است. براي اين منظور با بكارگيري مدل رگرسيون لاجيت، از متغيرهاي كمي شاخص تمركز روزنبلوث، نسبت ارزش‌افزوده، نسبت تشكيل سرمايه در صنعت و متغيرهاي مجازي وضعيت مالكيت و نوع شركت‌هاي دانش‌بنيان استفاده گرديد. جهت محاسبه متغيرهاي كمي پژوهش، از ريز داده‌هاي بخش صنعت ايران در سال‌هاي ۱۳۹۵ و ۱۳۹۶، بر اساس كدهاي چهار‌رقمي صنايع (ISIC) استفاده و مدل برازش گرديد. طبق نتايج حاصل، متغير‌هاي نسبت تمركز و ارزش‌افزوده به ترتيب داراي اثر منفي و معني‌دار بر ريسك اعتباري هستند؛ يعني با افزايش هر يك از اين متغيرها، با فرض ثابت ماندن ساير متغيرها، احتمال معوق شدن تسهيلات يا ريسك اعتباري كاهش مي‌يابد. با افزايش نسبت تشكيل سرمايه در صنعت، ريسك اعتباري افزايش مي‌يابد. احتمال معوق شدن تسهيلات در شركت‌هاي با مسئوليت محدود و تعاوني نسبت به شركت‌هاي سهامي خاص بيش‌تر است. ريسك اعطاي تسهيلات به شركت‌هاي‌دانش بنيان توليدي نوع ۲ در مقايسه با شركت‌هاي نوپا و توليدي نوع ۱ كم‌تر است.