در ميانه اسكروتن و لوپس (تمهيدي براي رويكردي نشانه‌شناسانه درعكاسي)

راجر اسكروتن، فيلسوف بريتانيايي، نقش مؤثري در بسط زيبايي‌شناسي تحليلي داشته‌است. وي علاوه بر حوزه‌هاي نظري، به بحث فلسفي پيرامون شاخه‌هاي هنري نيز پرداخته است. يكي از مهم‌ترين مباحث اين حوزه، مربوط به مقاله عكاسي و بازنمايي مي‌باشد، كه واكنش‌هاي بسياري را بدنبال داشته و يكي از بهترين‌ واكنش ها، ‌اثر مك‌آيور لوپس است. اين پژوهش، با استفاده از روش تحليل منابع كتابخانه‌اي، ضمن تلخيص آراي اسكروتن و لوپس، به‌منظور برون‌رفت از دوگانه‌ي نيت‌مندي و عليّت، در منازعات اين‌ دو در نسبت هنر و عكاسي، رويكردي نشانه‌شناسانه را پيشنهاد مي‌دهد. در اين رويكرد، عكس همچون نشانه است؛ اما نشانه‌اي كه از طريق راهه‌هايي، تمايل زيبايي‌شناختي ما را به خود عكس و نه به موضوع آن، باز مي‌گرداند. بدين ترتيب، هسته‌ اصلي تفكر اسكروتن، يعني تمايل به خود عكس، حفظ مي‌شود و بازنمودي بودن آن، به حالت تعليق در مي‌آيد. همچنين، امكان تبديل عكس به هنر نيز، آن‌گونه كه لوپس مدنظر دارد، فراهم مي‌گردد. به اين منظور، نمونه‌هايي از عكس‌هاي نشانه‌اي و راهه‌هاي مربوط به آنها ، معرفي مي‌شوند. راهه‌هاي پيشنهادي عبارتند از: يادآوري، يادآوري و ايجاد اميد/ترس، پرسشگري، پرسشگري و توبيخ/سرزنش، شگفتي و حيرت، تمركز و انسجام‌ بخشي، تفاوت بين‌ اعمال اجتماعي، توازن و تعادل اجتماعي.