ارائه مدلي براي ارزيابي گزارشگري ريسك شركتي در ايران

هدف: هدف از اين پژوهش شناسايي ابعاد، مؤلفه‌ها و شاخص‌هاي گزارشگري ريسك و ارائه مدلي براي ارزيابي گزارشگري ريسك شركتي در ايران است. روش: در راستاي اهداف پژوهش، ابتدا با بررسي مباني نظري و پيشينه پژوهش و انجام مصاحبه‌هاي نيمه ساختاريافته با خبرگان، ابعاد، مؤلفه‌ها و شاخص‌هاي حاكم بر گزارشگري ريسك شركتي استخراج و با استفاده از تكنيك دلفي فازي مورد اجماع و غربالگري قرار گرفت؛ سپس با به كارگيري رويكرد تركيبي ديمتل و فرايند تحليل شبكه‌اي (دنپ)، روابط بين معيارها مشخص و اولويت‌بندي و وزن‌دهي آن‌ها صورت پذيرفت. يافته‌ها: نتايج پژوهش حاكي از اجماع خبرگان بر پذيرش تمام شاخص‌ها در مرحله دلفي فازي است. بر اساس ديدگاه خبرگان، بعد كيفيت افشاي ريسك اهميت بيشتري نسبت به ابعاد ساختار متن و كميت افشاي ريسك دارد و شاخص‌هاي پوشش، چشم‌انداز و اندازه اثر اقتصادي افشاي ريسك، بيشترين وزن را به خود اختصاص داده‌اند. نتيجه‌گيري: يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهند گزارش ريسك‌هاي اصلي شركت، نحوه مديريت اين ريسك‌ها و كمي كردن اثرات آنها، در درجه بالاتري از اهميت قرار دارند. با توجه به اثرگذاري بعد كيفيت و اثرپذيري ابعاد ساختار متن و كميت افشاي ريسك، توجه به بهبود كيفيت افشاي ريسك مي‌تواند ساختار متن و كميت افشاي ريسك را نيز بهبود بخشد. نتايج اين پژوهش مي‌تواند در ارزيابي، مقايسه و رتبه‌بندي گزارش‌هاي ريسك شركت‌ها و تدوين ضوابط و رهنمودهاي افشاي اطلاعات ريسك توسط نهادهاي نظارتي، افشاي مناسب‌تر اطلاعات ريسك توسط شركت‌ها و افزايش آگاهي ذينفعان از وضعيت ريسك شركت و بهبود تصميم‌گيري آنها مؤثر باشد.