تحليل سطح حس تعلق به مكان‌هاي تفريحي به‌واسطۀ تبيين معناي مكان (نمونۀ موردي: دهكدۀ تفريحي زاينده‌رود)

معنايي كه كاربران به مكان نسبت مي‌دهند، در شكل‌گيري حس تعلق به مكان و سطح اين حس تأثيرگذار است؛ با‌وجوداين، پژوهشگرانِ اين حوزه به‌ندرت ارتباط ميان معناي مكان و تعلق به آن را بررسي كرده‌اند. اين مسئله در مناطق طبيعي و تفريحي با توجه به وسعت منطقه و طرح‌هاي راهبردي، از اهميت بيشتري برخوردار است. اين مقاله بر آن است كه چگونگي تعلق افراد به محيط‌هاي طبيعي و شدت اين تعلق را به‌واسطۀ معناي مكان بررسي كند. براي اين منظور، دهكدۀ زاينده‌رود به‌عنوان مكاني تفريحي-اقامتي كه از منابع طبيعي در استان اصفهان بهره‌مند است، به‌عنوان نمونۀ ‌موردي انتخاب شد. روش تحقيق در اين مقاله، روش تركيبي اكتشافي است. نخست براي شناسايي معاني‌اي كه گردشگران به دهكدۀ تفريحي زاينده‌رود نسبت مي‌دهند، از مصاحبه استفاده شد. معاني به‌دست‌آمده از مرحلۀ قبل براي طراحي پرسشنامه‌ استفاده شد و اين معاني در قالب چهار عامل اصلي تعلق به مكان به پرسشنامه شكل داد. هدف از اين پيمايش، بررسي تفكرات و احساساتي است كه گردشگران با تعلقات متفاوت به نمونۀ مدنظر نسبت مي‌دادند. نتايج اين مقاله نشان مي‌دهد كه سطح بالاي معنا در يك مكان، باعث ايجاد و افزايش شدت تعلق به آن مكان مي‌شود. همچنين، زيبايي و منابع طبيعي منحصربه‌فرد به ترتيب بيشترين و ارتباط با دنياي طبيعي كمترين امتياز را در سطح معنايي در ميان افراد با سطوح مختلف حس تعلق به مكان داشتند. در ميان عوامل مؤثر در ايجاد اين حس، پيوند اجتماعي و هويت مكان به ترتيب بيشترين و كمترين امتياز را در بين شركت‌كنندگان اين پيمايش داشتند. در انتها تأكيد مي‌شود كه ايجاد تسهيلات تفريحي در اين مكان‌ها باعث افزايش تعاملات اجتماعي و در ادامه، افزايش سطح حس تعلق به مكان در ميان كاربران مي‌شود.