بررسي رابطۀ توانمندسازي بر ارتقاي كيفيت زندگي شهروندان حاشيه‌نشين محلۀ همت‌آباد اصفهان

در چندين دهۀ اخير، توسعۀ شهرنشيني با خود معضلاتي را به همراه داشته كه حاشيه‌نشيني يكي از اين مسائل اجتماعي بوده‌است. مسئلۀ اصلي در بين حاشيه‌نشينان، پايين‌بودن سطح كيفيت زندگي آنان است؛ به‌همين‌دليل نظريه‌پردازان حوزۀ شهري معتقدند با توانمندسازي ساكنان محلي در محلات حاشيه‌نشين شهري مي‌‌توان كيفيت زندگي آنان را بالا برد. هدف پژوهش حاضر بررسي رابطۀ بين توانمندسازي بر ارتقاي كيفيت زندگي شهروندان محلۀ همت‌آباد اصفهان است كه براي رسيدن به اهداف پژوهش از نظريۀ فيترمن استفاده شده‌است. پژوهش حاضر مبتني بر رويكرد كمّي از نوع راهبرد پيمايش (توصيفي-همبستگي) بوده‌است. جامعۀ آماري 15488 نفر از شهروندان محلۀ همت‌آباد بوده‌‌اند كه با استفاده از فرمول كوكران نمونه‌‌اي 371 نفري از آن‌‌ها مورد بررسي قرار گرفته‌‌اند. ابزار پژوهش پرسشنامه محقق‌ساخته بوده كه اعتبار آن از طريق صوري و پايايي آن از طريق آلفاي كرونباخ-كيفيت زندگي (0/90)، احساس شايستگي (0/90)، احساس مؤثربودن (0/72)، معناداربودن (0/86)، حق تعيين سرنوشت (0/70) به‌دست ‌آمده‌است. همچنين براي تحليل داده‌‌هاي پژوهش از نرم‌افزار‌‌ Spss24 استفاده و براي تجزيه‌وتحليل يافته‌‌ها از آماره‌‌هاي توصيفي و استنباطي استفاده شده‌است. يافته‌‌هاي پژوهش نشان داد كه ميزان كيفيت زندگي ساكنان محلۀ همت‌آباد از متوسط ميانگين پايين‌‌تر بوده‌است. نتايج حاصل از فرضيات پژوهش بيان مي‌‌كند كه بين توانمندسازي و كيفيت زندگي (0/68) رابطۀ مثبت و معني‌‌داري وجود دارد. همچنين بين تحصيلات، درآمد و كيفيت زندگي تفاوت معني‌‌داري مشاهده شد. نتايج به‌دست‌آمده از مدل رگرسيوني پژوهش نشان داد كه متغير توانمندسازي با بتاي β=64 توانسته‌است 38 درصد از واريانس متغير كيفيت زندگي را تبيين كند.