بررسي نقش ميانجي گر طرحواره هاي ناسازگار اوليه در رابطه سبك هاي دلبستگي و مكانيزم هاي دفاعي با واكنش مثبت به استرس در زنان متأهل سيل زده شهرستان آق قلا

زمينه: نتايج پژوهش ها بيانگر رابطه معنادار طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه با واكنش مثبت به استرس بوده است اما روابط ساختاري ميان اين متغيرها در هيچ پژوهشي مورد بررسي قرار نگرفته است. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش ميانجي گر طرحواره هاي ناسازگار اوليه در رابطه سبك هاي دلبستگي و مكانيزم هاي دفاعي با واكنش مثبت به استرس در زنان متأهل سيل زده شهرستان آق قلا انجام شد. روش: پژوهش حاضر توصيفي و از نوع همبستگي و معادلات ساختاري بود. جامعه آماري شامل زنان متأهل سيل زده شهرستان آق قلا در سال 1398 بود كه در مراكز بهداشت شهري و خانه هاي بهداشت روستايي، داراي پرونده سلامت بودند. از اين جامعه آماري تعداد 379 نفر به روش نمونه گيري خوشه اي انتخاب شدند. در اين پژوهش براي گردآوري داده ها از پرسشنامه رشد پس از سانحه دسچي و كالهون (1996)، پرسشنامه سبك هاي دفاعي اندروز و همكاران (1993)، پرسشنامه دلبستگي بزرگسالان هازان و شاور (1987) و فرم كوتاه پرسشنامه طرحواره هاي ناسازگار اوليه يانگ (1994) استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون همبستگي پيرسون و تحليل مسير تجزيه و تحليل شد. يافته‌ها: يافته ها نشان داد كه كه دلبستگي اجتنابي و اضطرابي بر واكنش مثبت به استرس اثر مستقيم معناداري دارند (0/01 P) و دلبستگي ايمن و اضطرابي با ميانجي گري طرحواره هاي ناسازگار اوليه بر واكنش مثبت به استرس اثر غير مستقيم معناداري دارد (0/05 P). همچنين نتايج نشان داد كه مكانيزم دفاعي رشد نايافته بر واكنش مثبت به استرس اثر مستقيم و غيرمستقيم معناداري دارد (0/05 P). براي مكانيزم هاي دفاعي رشديافته و روان رنجور اثر معناداري مشاهده نشد. نتيجه‌گيري: بر پايه نتايج بدست آمده به نظر مي رسد كه طرحواره ها ناسازگار اوليه ميانجي گر اثرات متغيرهاي متأثر از رشد دوران كودكي مانند دلبستگي و مكانيزم هاي دفاعي را به رشد پس از سانحه انتقال مي دهد، بنابراين مي تواند در مداخله هاي پيرامون رشد پس از سانحه مورد توجه قرار گيرد.