معناي توسعه در فضاهاي پيراشهري؛ يك مطالعه پديدارشناختي(مورد: شهر رشت)

ساختار جمعيتي در پيرامون شهر‌ها و بافت سكونتگاهي پرتراكم، شكل بنيادين و جديدي را در جهت بهبود بخشي به زندگي شهري مطالبه مي‌كند، شناخت اين فرم از نيازها در قالب توسعه‌مندي از ديدگاه پيراشهرنشينان باعث برنامه‌ريزي و سياست‌گذاري صحيح در فضاهاي شهري و پيراشهري مي‌شود. بدين منظور براي درك معناي توسعه و تجربه زيسته افراد در فضاهاي پيراشهري با روش پديدارشناسي 43 نفر از پيراشهرنشينان (به مرحله اشباع نظري رسيد) مصاحبه عميق و نيمه ساختاريافته اجرا شد. يافته‌هاي پژوهش از طريق نرم‌افزار  MAXQDA 2020 مورد رصد قرار گرفت و همچنين در فرايند نهايي‌سازي جهت روايي و شفافيت انعكاس مقوله نهايي از نرم‌افزار ATLAS.ti 7.5 استفاده شد، يافته‌ها نشان دادند كه پيراشهرنشينان فهم معناي توسعه در فضاهاي پيراشهري را به‌مثابه پيشرفت محوري، اخلاق محوري، شفاف محوري، كيفيت محوري و روان محوري، تعبير مي‌كنند از ديدگاه پيراشهرنشينان توجه به مناطق پيراشهري از طريق مؤلفه‌هاي اشاره شده باعث از حاشيه درآمدي اين مناطق خواهد شد. همچنين چرخش مؤلفه‌هاي مياني از طريق يك بسط تئوريك ساختار شكل‌گيري منش قدرتمندانه شهري را بر پايه اين پژوهش شناسايي و تنظيم شد. با توجه به يافته‌هاي پژوهش پيشنهاد مي‌شود مؤلفه‌هاي بهره‌مندي اكثريت جامعه، فراگيري دانش، بالا رفتن سطح اطلاعات مردم و افزايش مسئوليت‌پذيري اجتماعي بر مبناي رويكرد مشاركتي افزايي در جهت تعادل بخشي سكونتگاه‌هاي پيراشهري در دستوركار قرار گيرد.