ژئومورفولوژي سامانه‌هاي گسلي نهبندان و پيرامون در خاور ايران

ژئومورفولوژي يكي از ابزارهاي شناسايي گسل‌هاي فعال و مناطق فعال تكتونيكي است. به دليل وجود دگرشكلي‌هاي ژئومورفولوژيكي مرتبط با تكتونيك، خاور ايران يكي از گستره‌هاي فعال تكتونيكي است. وجود گسل‌هاي راستالغز بلند و هم‌چنين زمين‌درز سيستان در اين ناحيه از مهم‌ترين ويژگي‌هاي آن است. اين گسل‌هاي راستالغز همگي راست‌گرد مي‌باشند. سامانه گسلي نهبندان بلندترين سامانه گسلي خاور ايران است. اين سامانه داراي دو گسل خاوري و باختري است كه گسل خاوري بلندتر است. اين گسل‌ها و گسل‌هاي پيرامون، زمين‌ريخت‌هاي گوناگوني را در گستره خاور ايران به وجود آورده‌اند. از اين زمين‌ريخت‌هاي گوناگون مي‌توان به جابه‌جايي آبراهه‌هاي جوان، چين‌ها، سازندها و ايجاد حوزه‌هاي كششي اشاره نمود. در اين پژوهش علاوه بر نمايش زمين‌ريخت‌ها و جابه‌جايي‌هاي گسلي، فراخاست زمين نيز در پي جنبش و جابه‌جايي تجمعي و درازمدت گسل‌ها بررسي شده است. در اين بررسي، از تصاوير ماهواره‌ايMrSID وSRTM كمك گرفته شده است. با به‌كارگيري اين تصاوير، بيش‌ترين و كم‌ترين فراخاست اندازه‌گيري شده عمود بر راستاي گسل‌ها، به‌ترتيب 200 متر و 1300 متر اندازه‌گيري شده است. بيش‌ترين جابه‌جايي افقي آب‌راهه و سازند اندازه‌گيري شده در راستاي گسل‌ها، به‌ترتيب 7782 متر و 13740 متر برآورد شده است. گسل‌ها در برخي نقاط رخنمون دارند. در اين مقاله تعدادي از اين گسل‌ها كه رخنمون آن‌ها قابل‌رؤيت است، مستند شده و بررسي شده‌اند.