نگرشي بر آموزش همه گيرشناسي در ايران

همه‌گيرشناسي به‌طور كلي به‌عنوان علم و هنر اساسي پيشگيري از بيماري و ارتقاي سلامت تعريف مي‌شود. اين رشته علمي كه از نظر تاريخي با محاسبه مرگ در اپيدمي‌هاي بزرگ در قرون وسطي آغاز شد، طي زمان به علم و هنر اساسي برخورد با پديده‌هاي انبوه رخداد بيماري و بهداشت عمومي تبديل شده است. اكنون همه‌گيرشناسي فراتر از بيماري‌ها و سلامت عمومي بوده و جايگاه ويژه‌اي در برخورد با انواع پديده‌هاي جمعيتي به‌دست آورده است. پيش از دهه 1970 كه تدريس همه‌گيرشناسي به يك آموزش متمايز در دانشگاه تبديل شد، بيشتر اپيدميولوژيست‌ها پزشكان بسيار با تجربه بيماري‌هاي عفوني و انگلي بودند و از تجربه‌هاي گسترده خود در پيشنهاد مداخله‌ها براي كنترل بيماري‌هاي عفوني استفاده مي‌كردند. با برجسته شدن بيماري‌هاي غير عفوني و مزمن، نياز به آموزش‌هاي ويژه با تأكيد ويژه بر آمار زيستي آشكار شد و تا به امروز به‌طور گسترده توسعه يافته است. تجربه‌ها و آموزش همه‌گيرشناسي در ايران با تلاش ملي براي مبارزه با منابع اصلي آلودگي مالاريا، تراخم، شيستوزوما، وبا و ساير بيماري‌هايي كه كشور را با شيوع بالا و همه‌گيري‌هاي منظم تحت تأثير قرار داده، آغاز شد. اين مقاله مختصر به تشريح توسعه آموزش اپيدميولوژي در ايران با جزئيات بيشتري مي‌پردازد.