ايران فرهنگي و همگرايي تمدني در آسياي مركزي و قفقاز

در كنار ديپلماسي كلاسيك كه بر منابع سنتي قدرت مانند قدرت اقتصادي، قدرت سياسي و قدرت نظامي متكي است، امروزه نوع جديدي از منبع قدرت در سياست خارجي مورد توجه قرار گرفته است كه متاثر از هويت تمدني است . به عبارتي فرهنگ، هويت و اشتراكات تمدني مبنايي براي همگرايي كشورها و تامين منافع ملي در عرصه سياست خارجي محسوب مي شود. در حقيقت پيوندهاي عميق فرهنگي و تمدني مي تواند بسترهاي همگرايي منطقه اي را فراهم كرده و بدين ترتيب كشورهاي يك حوزه تمدني را به سمت دستيابي به اهداف مشترك رهنمون سازد. با توجه به انگاره فوق، پژوهش حاضر در پي بررسي و پاسخگويي به اين سوال اصلي است كه مؤلفه هاي تاريخي- فرهنگي چگونه ممكن است به همگرايي ايران و كشورهاي آسياي مركزي و قفقاز كمك كند؟ فرضيه اي كه در پاسخ به سوال فوق در اين مقاله مورد آزمون قرار گرفته اين است كه ترويج «سياست خارجي تمدني» مبتني بر مفهوم «ايران فرهنگي» مي تواند نقش تعيين كننده‌اي در همگرايي اين كشورها داشته باشد. روش پژوهش كيفي با رويكرد توصيفي- تحليلي است و داده ها نيز با رجوع به منابع كتابخانه‌اي و همچنين با مراجعه به منابع اينترنتي جمع آوري شده است.