راهبرد سياست خارجي نسل سنتي رهبران عرب و رويكرد آن‌ها نسبت به جمهوري اسلامي ايران‌

در اين مقاله راهبرد سياست خارجي رهبران سنتي عرب در سه كشور «عربستان سعودي»، «امارات متحده عربي» و «مصر» مورد مطالعه قرار گرفت و با خوانش سياست‌گزاري خارجي آنها ويژگي‌هايي مانند؛ سياست عدم تقابل با ايران، وابستگي اقتصادي به كشورهاي غربي، غرب‌گرايي و به رسميت نشناختن اسرائيل مورد واكاوي قرار گرفت. با اين اوصاف، پژوهش حاضر در پي پاسخ‌گويي به اين پرسش اساسي است كه راهبرد سياست خارجي رهبران سنتي عرب، چگونه بود و آن‌ها چه رويكردي را نسبت به ايران اتخاذ مي‌كردند؟ راهبرد رهبران سنتي عرب نسبت به سياست خارجي مبتني بر واقع گرايي تدافعي بوده است. با اتخاذ اين راهبرد رهبران عرب با در پيش گرفتن سياست صبر و انتظار از رفتارهاي هزينه ساز و شتابزده نسبت به منازعات منطقه‌اي پرهيز مي‌كردند. آنها در قبال جمهوري اسلامي ايران نيز رويكرد محافظه‌كارانه را به رويارويي و تقابل ترجيح مي‌دادند. در اين مقاله، از نظريه «تصميم گيري جيمز روزنا » و «رئاليسم تدافعي» به عنوان چارچوب نظريه تلفيقي بهره گرفته‌شده و روش تحقيق توصيفي-تحليلي است و براي گردآوري داده-ها از روش كتابخانه‌اي-اسنادي استفاده شده است. يافته‌هاي پژوهش حاضر نشان مي‌دهد كه رهبران سنتي عرب بر خلاف نسل جديد، در سياست خارجي راهبردي محافظه كارانه و تدافعي را دنبال مي‌كردند و رويكردشان نسبت به ايران مبتني بر سياست صبر و انتظار و به دور از تقابل و تهاجم بود.