رهيافتي نو به الگوي حكمراني شاه عباس اول؛ زمينه ها و نمودها

برجستگي كنش برخي رهبران سياسي در تاريخ پديده‌اي است كه تكيه بر توانايي‌هاي فردي نمي‌تواند به طور كامل آن را تحليل نمايد. آنچه بر اهميت اين مساله مي‌افزايد حكمراني موفق در دوران جواني است كه هنوز واجد تجربه بخصوصي نيست. بر اين اساس پژوهش حاضر در پي آن است تا نسبت ميان هوش هيجاني و الگوي حكمراني شاه عباس اول را بررسي نمايد. اين تحقيق به روش توصيفي-تحليلي و با تكيه بر مطالعه كتابخانه‌اي انجام شده است. نتايج اين تحقيق، نشان مي‌دهد هوش هيجاني نقش موثري در حكمراني موفق شاه عباس داشته است. اين عامل موثر، خود محصول الگوگيري از بافت سياسي و اجتماعي دوران كودكي و نوجواني شاه عباس و بازتوليد خاطره جمعي جامعه ايران از حيات كوتاه اما معنادار شاه اسماعيل دوم و آشوب‌هاي عصر پدر خود، شاه محمد خدابنده، بوده است. نتايج اين تحقيق ابعادي از بروز هوش هيجاني در حكمراني موفق شاه مانند درك بي­واسطه از جامعه و كشف عناصر ناديده و توجه به اجراي عدالت اجتماعي، گشايش روحي در قبال جامعه و درك درست از محيط پيرامون را نشان مي‌دهد. در واقع مجموعه تحولات عصر پادشاهي پدر و رفتار اجتماعي شاه اسماعيل دوم و بازخورد مثبت آن در جامعه كه بخشي از آن در جنبش‌هاي اسماعيل ميرزاهاي دروغين بروز يافت توانايي همه جانبه درك جامعه هدف را در شاه نوجوان تقويت و به الگوي عمل وي بدل نمود.