مناسبات علمي ايران دوره ايلخاني با ديگر ملل و مناطق

در دوران ايلخانان (736-654 ه. ق)، با توجه به گستردگي قلمرو مغول و همچنين تسامح و تساهل فكري و مذهبي آنان، فضاي مناسبي جهت تردد عالمان و انديشمندان سرزمين‌هاي مختلف در ايران به وجود آمد كه در سايه آن مناسبات علمي گسترده‌اي بين قلمرو ايلخاني و ديگر كانون‌هاي تمدني جهان آن عصر برقرار شد. در اين فضا، حمايت همه‌جانبه متوليان علم و آموزش در ايران به همراه روحيه دانش‌پژوهي، رحله طالبان علم، رفت‌وآمد گسترده دانشمندان ايران و ديگر سرزمين‌ها را رقم زد. اين روابط دوسويه، در احياي فعاليت‌هاي علمي در ايران و مبادله ميراث و يافته‌هاي علمي اين سرزمين با ملل مختلف از شرق دور تا دنياي غرب نقش بسزايي داشته است و بايد آن را از نتايج مثبت و قابل‌ملاحظه حكومت ايلخانان در بعد علمي و فرهنگي در ايران قلمداد كرد. در اين مقاله، با رويكرد توصيفي – تحليلي، ضمن شرح مبادلات علمي بين دانشمندان قلمرو ايلخاني با انديشمندان ديگر كشورهاي جهان، علل و عوامل زمينه‌ساز براي پيدايش اين مناسبات موردبررسي قرار خواهند گرفت.