تكاليف كاركردي زنان شيعه عصر صفوي در ساختار كنش اجتماعي بر اساس متغيرهاي الگويي سايبرنتيك

پژوهش حاضر به روش اسنادي و به شيوۀ توصيفي-تحليلي، و به استناد داده‌هاي تاريخي موجود درخصوص زنان در عصر صفويه، وضعيت آنان را براساس متغيرهاي الگويي پيشنهادشده در نظريۀ كاركردگرايي ساختاري تالكوت پارسونز بازترسيم مي‌كند تا مفروضاتي را آزمون كند. همچنين مقدماتي از تمرين تحليلي يك امر تاريخي به استناد داده‌هاي تاريخي و براساس مباني نظري مشخص را به سنتي ميان‌رشته‌اي بدل سازد كه علم تاريخ را به ساير دپارتمان‌هاي علوم اجتماعي متصل مي‌كند. سؤال اصلي پژوهش آن است كه زنان در عصر صفوي چگونه توانسته‌اند در سيستم اجتماعي عصر خود مؤثر باشند. فرضيۀ پژوهش آن است كه زنان نقشي مؤثر در گذار جامعۀ وقت از وضعيت سنتي به پساسنتي داشته‌اند و اين نقش را با عبور از نقش‌هاي انتسابي و عاطفي و عام‌گرا و كيفيتي، به نقش‌هاي اكتسابي و فراعاطفي و خاص‌گرا و عملكردي، تا حدودي فراهم ساختند و به تبديل جامعۀ عصر صفوي به يك جامعۀ شبه‌انتقالي و پويا كمك كردند. نتايج نشان مي‌دهد اين گذار مقدماتي سبب شده است كه انتقال انرژي و اطلاعات از نظام‌ها و خرده‌نظام‌ها با نقش‌آفريني زنان، به‌جاي آنكه صرفاً از طريق نقش‌هاي انتسابي و خاص‌گرا و... صورت بگيرد، از طريق نقش‌هاي اكتسابي و عام‌گرا و... نيز صورت بگيرد و مقدمات پيكره‌بندي جديدي از سايبرنتيك سيستم عصر صفوي ايجاد شود.