تحليل نقش تجربۀ زيبايي‌شناختي در تربيت كودكان

براساس ديدگاه‌هاي صاحب‌نظران تعليم‌وتربيت تجربۀ زيبايي‌شناختي و درك هنر جزء حياتي يك زندگيِ شكوفاست. هدف اصلي اين پژوهش بررسي نقش تجربۀ زيبايي‌شناختي در تربيت كودكان است. براي رسيدن به اين هدف اولين گام دفاع از ضرورت تربيت زيبايي‌شناختي براي كودكان براساس تحليل توجيهات فلسفي موجود است كه براي اين منظور از روش پژوهش توصيفي‌ - تحليلي استفاده ‌شده است. توجيهات فلسفي متعددي در ضرورت تربيت زيبايي‌شناختي طرح ‌شده كه ارزيابي انتقادي آن‌ها نشان مي‌دهد تنها پاسخ مبتني بر تجربۀ زيبايي‌شناختي است كه اين امكان را فراهم مي‌كند كه دفاع از هنر براساس ارزش متمايزش انجام شود؛ بنابراين تربيت زيبايي‌شناختي براي كودكان مي‌تواند مستقل از كمك هنر به بيان‌گري و نقشش در ارتقاي اخلاقي، قابل توجيه و ضروري باشد؛ چراكه تجربۀ زيبايي‌شناختي و درك هنر مؤلفۀ حياتي در زندگيِ شكوفاست و قرار گرفتن در معرض تجربۀ زيبايي‌شناختي راه‌هايي را براي رشد انسان باز مي‌كند كه هيچ تجربۀ ديگري چنين قابليتي را ندارد. يافته‌هاي اين پژوهش حاكي از آن است كه حتي اگر آموزش هنر به نوآوري و مهارت‌هاي بهبوديافتۀ قابل اندازه‌گيري با روش‌هاي كمّي نينجامد، مي‌بايست جايگاه مهمي در مدارس و برنامه‌هاي‌درسي داشته باشد. برنامه‌درسي بدون تربيت زيبايي‌شناختي و ارزش‌گذاري مناسب براي هنرها از هدف ما براي پرورش انسان‌هاي شكوفا و شايستۀ تجارب زيبايي‌شناختي معنادار غافل است. همچنين تربيت زيبايي‌شناختي نبايد به افراد و موضوعات محدود شود بلكه بايد كل برنامه‌درسي را پوشش دهد؛ زيرا تجربۀ يادگيري اگر به تجربۀ زيبايي‌شناختي تبديل شود خوشايند است.