طبقه‌بندي فازي ريسك نشست ناشي از حفاري مكانيزه با ماشين TBM-EPB با استفاده از سيستم استنتاج فازي – عصبي تطبيقي (ANFIS)

پيش بيني و ارزيابي ريسك ناشي از نشست سطح زمين در اثر حفاري مكانيزه با استفاده از سپر EPB از مهمترين بخش هاي مديريت ريسك در مديريت پروژه هاي تونل سازي مي باشد. از اينرو، در اين مقاله سعي مي گردد طي دو بخش مستقل به اين مهم پرداخته شود. در بخش ابتدايي، رقم نشست سطحي زمين ناشي از حفاري مكانيزه با استفاده از دستگاه TBM-EPB بر اساس روش سيستم استنتاج فازي – عصبي تطبيقي (ANFIS) با در نظر گرفتن ده متغير جامع ورودي شبكه، تخمين زده مي شود. سيستم استنتاج فازي – عصبي تطبيقي با در نظر گرفتن هفت تابع عضويت گوسي براي هر يك از ده متغير ورودي در لايه اول شبكه و همچنين تعريف هفت قانون فازي براي استنتاج خود در لايه دوم شبكه، قادر بوده است متغير خروجي سيستم كه حداكثر نشست سطحي مي باشد را با دقت مطلوب و رقم 0.01322 ريشه ميانگين مربعات خطا (RMSE) پيش بيني نمايد. در بخش دوم مقاله، ريسك ناشي از نشست سطحي در حفاري مكانيزه با استفاده از توابع عضويت گوسي در پنج كلاس مختلف ريسك تحليل و طبقه بندي فازي مي شود. در انتها، طبقه بندي قطعي رده هاي مختلف ريسك نشست در پژوهش هاي پيشين و طبقه بندي فازي سطوح مختلف ريسك انجام شده در اين تحقيق، قياس مي شوند. طبق نتايج، با تلفيق قضاوت مهندسي فازي منحصر به هر پروژه تونل سازي مشابه و همچنين تحليل و روش ارائه شده در اين مقاله، مي توان به تصميم بهينه كاربردي در مدل ارزيابي ريسك دست يافت.