نظام رسانه اي تصويرساز، الزام تمدن سازي اسلامي – ايراني (با تاكيد بر گفتمان هاي سينمايي موجود در چهار دهه پس از انقلاب اسلامي)

تمدن نوين اسلامي سعي بر آن دارد كه با بهره گيري از ميراث و تجربيات گذشته خود و نيز از ابزارها، مواهب و دستاوردهاي مفيد تمدن مادي غرب، به ايجاد تمدني نوين بپردازد كه بتواند تمامي جنبه هاي تمدني را در برداشته باشد. سينما از آغاز انقلاب چونان ابزاري فرهنگي مورد توجه شايان بوده تا از آن به عنوان وسيله اي براي ترويج دين استفاده گردد. در اين پژوهش آثار منتخب سينمايي چهار دهه پس از انقلاب اسلامي كه مضمون ديني داشته اند مورد بررسي قرار گرفته اند. روش پژوهش مورد استفاده در اين تحقيق روش تحليل گفتمان و نشانه شناسي گفتماني است و گفتمان هاي سينماي ديني پس از شناسايي مورد بررسي قرار گرفته اند. يافته هاي تحقيق نشان مي دهد كه با توجه به تحليل گفتمان ها و نشانه شناسي آثار سينمايي مورد بررسي پنج گفتمان اصلي شامل گفتمان انقلاب اسلامي و دفاع مقّدس، گفتمان شهرگريزي و روستاگرايي، گفتمان فرديت محور، گفتمان دينداري تساهل و تكثرگرا و گفتمان بازگشت شناسايي شدند. در گفتمان دينداري تساهل و تكثرگرا و گفتمان فرديت خواهي، تخاصم ها و ستيزهايي با گفتمان انقلاب اسلامي و دفاع مقدس و گفتمان بازگشت محسوس و هوايدا است. همچنين بين گفتمان انقلاب اسلامي و دفاع مقدس و گفتمان بازگشت همپوشاني هايي موجود است. اين همپوشي بين اين دو گفتمان و گفتمان شهرگريزي و روستاگرايي نيز صدق مي كند.