گذار سازه‌اي در واكه‌هاي زبان تركي گونه تبريز

از آنجايي كه گذار سازه‌اي همخوان به واكه حاوي يكي از سرنخ‌هاي آكوستيكي براي تشخيص محل توليد همخوان است، بررسي ميزان گذار سازه‌هاي يك واكه كه همان شيب صعودي يا نزولي سازه در بافت cv است هدف اصلي پژوهش حاضر است. جهت نشان‌دادن مسير تغيير مقادير سازه‌هاي F1 و F2 هر يك از واكه‌هاي پيشين و پسين تركي، شكل‌ها با نرم‌افزار اكسل ترسيم شد و از آنجايي كه فضاي سازه‌ها با توجه به ماهيت واكه در زنجيره گفتار تغيير قابل توجهي دارند تاثير بافت آوايي برروي مقادير فركانسي سازه‌هاي F1 و F2 در ناحيه گذار مربوط به همخوان‌هاي لبي، تيغه‌اي و بدنه‌اي مورد بررسي قرار گرفت، به عبارتي با دسته‌بندي و تعميم گذار سازه‌ها مي‌توان پارامتري را تعيين كرد كه به تشخيص محل توليد همخوان‌ها كمك كند. در نهايت مشخص شد گذار F1همه واكه‌ها به صورت صعودي است. افزايش مقدار گذار F1 واكه پس از پايان رهش همخوان‌هاي لبي، تيغه‌اي و بدنه‌اي يك سرنخ آكوستيكي براي بازبودن مجراي دهان و عدم وجود گرفتگي در دستگاه گفتار است. تحليل‌هاي آماري براي مقايسه فركانس سازه دوم هر يك از واكه‌ها در دو نقطه آغاز و مركز گذار همخوان‌هاي لبي، تيغه‌اي، بدنه‌اي نشان داد كه تنها در واكه‌هاي [o، u، a] تفاوت معناداري بين فركانس سازه دوم در دو نقطه آغاز و مركز گذار پس از همه همخوان‌هاي لبي، تيغه‌اي و بدنه‌اي وجود دارد و در بقيه موارد اختلاف اين دو متغير معنادار نيست.