بررسي طبيعت در «صومعۀ تين‌ترن» ورد زورث و «صداي پاي آب» سهراب سپهري

در طول تاريخ، ادبيات همچون آيينه‌اي است كه طبيعت را به مخاطب انعكاس داده است و به همين دليل ارتباط عميقي ميان هر دو برقرار است كه حاصل آن ادغام شدن يكي در ديگري است؛ زيرا ادبيات منعكس‌‌كنندۀ نيازهاي طبيعي بشريت در رويارويي با محيط اوست. پژوهش حاضر بر آن است تا طبيعت‌ستايي و چگونگي برخورد با طبيعت را در «صداي پاي آب» سهراب سپهري و «صومعۀ تين‌ترن» از ويليام وردزورث بررسي كند. بر اين اساس از اشعار هر دو مجموعۀ شعري استفاده‌شده است و نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كه عقايد، عشق و لذت‌هاي هر دو شاعر با طبيعت، رابطۀ تنگاتنگي دارد كه بر محور انسانيت، خدا، طبيعت و عدالت مي‌چرخد. به نظر مي‌رسد هر دو شاعر طبيعت را عامل اصلي آرامش و وصل به سرچشمۀ نور و روشنايي مي‌دانند؛ لكن نكتۀ مهم اين است كه طبيعت‌ستايي سپهري در صداي پاي آب، بر خودسازي و اصلاح درون آدمي و در صومعۀ تين ترن وردزورث بر جست‌وجوي منشأ قدرت و روشنايي استوار است. شيوۀ به كار گرفته‌شده در اين پژوهش، كتابخانه‌اي و به‌صورت تحليلي ـ توصيفي جزء پژوهش‌هاي تطبيقي است؛ بنابراين محور اصلي اين جستار، تأثير و تأثر مستقيم نيست؛ بلكه بر موضوع طبيعت‌ستايي، از شيوه‌هاي مهم شاعران رمانتيك، استوار است.