بلاغت روايي ژرار ژنت و كاركرد روايت در رمان‌هاي زويا پيرزاد

نظريه بلاغت روايي، از آراء مهم ژرار ژنت، روايت‌‌شناس مطرح فرانسوي است. اين اصل، مي‌‌تواند به‌خوبي در شناخت نقاط ضعف و قوّت يك داستان به ما كمك كند. منظور از بلاغت روايي در انديشة ژنت، آنچه از بلاغت به‌طور معهود مي‌‌شناسيم نيست؛ بلكه ژنت معتقد است كه اگر شيوۀ روايت يك داستان، به‌گونه‌‌اي باشد كه تمهيدات موجود در آن، همگي در‌نهايتِ انسجام باشند و به پيشبرد پي‌رنگ داستان به‌طور مناسب كمك كنند، با روايت بلاغي مواجه هستيم. البته ژنت، مصاديقي نيز براي اين نوع روايت ذكر كرده است، مصاديقي مانند تداعي غيرمنتظره، دراماتيزه كردن لحن و پي‌رنگ ضمني كه همگي در كنار ساير مصاديقي كه پيش از ژنت هم مطرح‌شده مانند زمان و شخصيت‌پردازي، باعث ايجاد ساختار يك داستان مي‌‌شوند. در اين مقاله بنابر اين نظريه، به بررسي آثار مطرح زويا پيرزاد، نويسندة برجستة معاصر پرداخته مي‌‌شود. روش تحقيق از نوع تحليلي-تطبيقي است. از اهم يافته‌هاي اين مقاله اين است كه پيرزاد با به كاربستنِ تمهيداتي مانند پي‌رنگ ضمني و ايجاد لحن نمايشي، موفق شده عنصر تعليق و اشتياق به تداوم خواندن را در خواننده به بهترين شكل ايجاد كند.