تعيين‌كننده‌هاي‌ رفتار خودمراقبتي زنان باردار در همه‌گيري كوويد 19 در اصفهان طبق كاربرد مدل فرايند موازي توسعه يافته

مقدمه: با توجه به شيوع عفونت ويروس كرونا در ايران و حساسيت بيشتر زنان باردار در ابتلا به بيماري، پژوهش حاضر با هدف بررسي عوامل پيش‌بيني‌كننده‌ رفتار خودمراقبتي زنان باردار در بيماري همه‌گير كوويد 19 با استفاده از مدل فرايند موازي توسعه يافته (Extended Parallel Process Model يا EPPM) انجام گرديد. روش‌ها: اين مطالعه از نوع توصيفي- مقطعي بود و بر روي 309 زن باردار در شهر اصفهان انجام شد. نمونه‌ها با استفاده از روش نمونه‌گيري خوشه‌اي طي دو مرحله از 14 مركز بهداشتي- درماني شهر اصفهان انتخاب شدند. به منظور جمع‌آوري داده‌ها، مشاركت‌كنندگان پرسش‌نامه محقق ساخته مبتني بر سازه‌هاي EPPM را به صورت آنلاين تكميل نمودند. داده‌ها با استفاده از آزمون‌هاي ضريب همبستگي Spearman و Hierarchical Linear regression در نرم‌افزار SPSS مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: ميانگين سني شركت‌كنندگان، 6.25 ± 29.00 سال بود. چهار متغير «حساسيت درك شده، شدت درك شده، خودكارامدي و كارامدي پاسخ»، حدود 44 درصد واريانس كل رفتارهاي حفاظتي در زنان باردار را تشكيل داد (Adj R^2=0/42, P=0/030). در اين ميان، سازه‌هاي خودكارامدي (0.41 = β) و كارامدي پاسخ (0.15 = β) داراي بيشترين توان در پيش‌بيني رفتار خودمراقبتي بودند (0.050 P). نتيجه‌گيري: سازه‌هاي خودكارامدي و كارامدي پاسخ، تعيين‌كننده‌هاي اصلي رفتارهاي خودمراقبتي زنان بارادار در بيماري كوويد 19 به شمار مي‌روند. بنابراين، مي‌توان به منظور ارتقاي رفتارهاي خودمراقبتي در زنان باردار، بر استراتژي‌هاي ارتقاي سازه‌هاي ذكر شده تأكيد بيشتري نمود.