بررسي تطبيقي مناظرات رضوي و دموكراسي گفتوگومحور؛ امكان كاربرد سياست رضوي در دوران معاصر

سنت‌هاي تاريخي و فرهنگي به‌خصوص اينكه از سيره ائمه معصومين(ع) نشئت گرفته باشند، زماني بار معنايي و ارزش استناد دارند كه در دنياي كنوني كاربرد داشته باشند، به‌طوري‌كه مي‌توان امكان آن را با يكي از وجوه سياست مدرن سنجيد. به‌ويژه اينكه اين نوع سياست با چرخشي فرهنگي مواجه شده و از مطالعه نهادهاي دولتي و رسمي به دموكراسي گفت‌وگويي و مرتبط با زندگي روزمره تغيير معنا يافته است. اين مقاله با اتكا به روش اسنادي‌تطبيقي به امكان‌سنجي مناظرات رضوي و دموكراسي گفت‌وگويي در چهارچوب سياست غايت‌گراي فضيلت‌محور و از منظر روند، فرايند، جهت و غايت پرداخته و به اين نتايج رسيده است كه اين دو به‌رغم تشابه در مبناي فرهنگي و فرايند (عقلاني، آزادي، برابري و تساهل)، در بقيه زمينه‌ها متفاوت از هم هستند؛ غايت دموكراسي گفت‌وگويي، ترغيب مردم به عمل مشاركت مستقيم، اما غايت مناظرات رضوي احياي سياست نبوي، توحيد و حقانيت امامت ائمهb است. در نتيجه، مي‌توان از سياست رضوي همانند دموكراسي گفت‌وگويي، در دنياي معاصر بهره برد با اين تفاوت كه بايد به جاي توجه به فضايل فردي و مادي در دموكراسي گفت‌وگويي به فضايل جمع‌گراي سعادت‌محور در سياست رضوي روي آورد.