تاثير آموزش انعطاف‌پذيري حافظه بر تاب‌آوري و تنظيم هيجان مراقبان بيماران مبتلا به سرطان

مقدمه: مراقبت از بيماران سرطاني مسئوليتي خطير، دشوار و فرسايشي است. بر عهده گرفتن اين نقش بار شناختي و هيجاني سنگيني را بر مراقبان وارد مي ‌آورد كه ابعاد مختلف زندگي آنها نظير سلامت جسماني و روان‏شناختي و كيفيت زندگي‌شان را تحت ‌‌تاثير قرار مي‌دهد. در پژوهش حاضر با هدف ارتقاي كيفيت زندگي مراقبان بيماران، بهبود سلامت روان‏‌شناختي و افزايش تاب‌آوري آنها، آموزش انعطاف‌پذيري حافظه به عنوان مداخله‌اي با شواهد تجربي قابل‌توجه، كم‌هزينه و كوتاه‌ مدت انتخاب شده تا اثربخشي آن بر ارتقاء تاب‌آوري و تنظيم هيجان مراقبان بيماران مبتلا به سرطان مورد بررسي قرار گيرد. روش كار: پژوهش حاضر به لحاظ هدف كاربردي و به لحاظ نحوه گردآوري اطلاعات از نوع شبه تجربي است. جامعه آماري پژوهش تمامي مراقبان بيماران داراي تشخيص قطعي سرطان در بيمارستان‌ها و مراكز درماني شهر تهران در سال 1400 بود. با استفاده از روش نمونه‌گيري در دسترس، ۶۰ نفر انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه ۳۰ نفره جايگزين ‌شدند. داده‌ها با استفاده از مصاحبه نيمه‌ ساختاريافته، پرسشنامه تاب‌آوري و پرسشنامه راهبردهاي تنظيم شناختي هيجان در سه مرحله پيش‌آزمون، پس‌آزمون و مرحله پيگيري از هر دو گروه جمع‌آوري شد. گروه اول مداخله آموزش انعطاف‌پذيري حافظه را به مدت ۹ جلسه دريافت كردند و گروه دوم به عنوان گروه كنترل در نظر گرفته شد. براي تحليل نتايج نرم‌افزار SPSS-24 و روش تحليل واريانس آميخته مورد استفاده قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه آموزش انعطاف‌پذيري حافظه به طور معناداري تاب‌آوري مراقبان بيماران مبتلا به سرطان را نسبت به گروه كنترل افزايش داد؛ همچنين در گروه آموزش انعطاف‌پذيري حافظه، افزايش راهكارهاي سازگارانه و كاهش راهبردهاي ناسازگارانه تنظيم هيجان نسبت به گروه كنترل مشاهده مي‌شود. نتيجه‌گيري: آموزش انعطاف‌پذيري حافظه به بهبود راهبردهاي سازگارانه و تعديل راهكارهاي ناسازگارانه تنظيم هيجان و همچنين افزايش تاب‌آوري در مراقبان بيماران مبتلا به سرطان مي‌انجامد.