مقايسه اثربخشي روش‌هاي آموزش توجه بر اساس برنامه Fletcher و روش بازتواني شناختي رايانه‌اي بر اجتناب شناختي كاركردهاي اجرايي كودكان داراي اختلال يادگيري خاص

مقدمه: يكي از مواردي كه روي فرايند يادگيري اثر مي گذارد و به تبع آن علايق و آموزش ها در فرد تحت تاثير قرار مي گيرد اختلالات يادگيري است. هدف از پژوهش حاضر، اثربخشي دو روش آموزش توجه بر اساس برنامه Fletcher و بازتواني شناختي رايانه‌اي بر كاركردهاي اجرايي و اجتناب شناختي كودكان داراي اختلال يادگيري خاص انجام شد. روش كار: اين پژوهش نيمه ‌آزمايشي با طرح پيش ‌آمون_پس ‌آزمون سه گروهي با گروه كنترل (دو گروه آزمايش و يك گروه كنترل) بود. جامعه آماري كليه دانش‌آموزان 7 تا 10 سال داراي اختلال يادگيري مراجعه‌كننده به مراكز اختلال يادگيري آموزش ‌و پرورش واقع در شهر تهران در سال تحصيلي 1399-1398 بودند كه از ميان آنان 30 نفر به‌ عنوان نمونه به شيوه نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. جهت جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه‌هاي اجتناب شناختي Sexton وDugas  (2008) و كاركردهاي اجرايي (فرم والدين) Gioia و همكاران (2000) استفاده شد. آموزش توجه بر اساس برنامه Fletcher (12 جلسه 45 دقيقه‌اي گروهي )، بازتواني شناختي رايانه‌اي (10 جلسه 30 دقيقه‌اي به‌ صورت فردي) استفاده شد. تجزيه ‌و تحليل داده‌ها با استفاده از آزمون‌هاي تحليل كوواريانس چند متغيره و يك متغيره و با نرم‌افزار SPSS24 انجام گرفت. يافته ‌ها:. هر دو مداخله آموزش توجه بر اساس برنامه Fletcher، و روش بازتواني شناختي رايانه‌اي، بر افزايش كاركرد اجرايي و ميزان اجتناب شناختي كودكان داراي يادگيري خاص تأثيرگذار بودند. از طرفي تفاوت معنا‌داري ميان اين دو روش مشاهده نشد. نتيجه‌ گيري: با توجه به نتايج پژوهش پيشنهاد مي ‌شود و نظر به اين كه به طور تقريبي در تمامي مدارس رايانه وجود دارد مي‌توان اين گونه برنامه ‌ها را به عنوان بخشي از برنامه آموزشي دانش‌ آموزاني كه با مشكلات يادگيري روبه ‌رو هستند قرار داد.