اثربخشي درمان شناختي مبتني بر ذهن‌آگاهي بر كنترل بازداري و توجه انتخابي بزرگسالان مبتلا به اختلال بيش‌فعالي/نقص توجه

مقدمه: اختلال نقص توجه/‌بيش ‌فعالي، يكي از نافذترين اختلالات عصبي تحولي مي ‌باشد كه با نقايصي در ابعاد شناختي_رفتاري همراه بوده و گاهي تا بزرگسالي ادامه دارد. امروزه به دليل عوارض جانبي داروها، از درمان ‌هاي غيردارويي براي درمان اين اختلال استقبال شده است. پژوهش حاضر درصدد بررسي اثربخشي درمان شناختي مبتني بر ذهن ‌آگاهي بر كنترل بازداري و توجه انتخابي افراد بزرگسال مبتلا به اختلال بيش ‌فعالي/نقص توجه بود. روش كار: پژوهش حاضر نيمه آزمايشي با طرح پيش ‌آزمون و پس‌آزمون بود. جامعه آماري، كليه افراد مبتلا به اختلال نقص توجه/بيش‌ فعالي شهر رشت بود. انتخاب نمونه (30 مرد، 15 نفر در هر گروه) به صورت هدفمند و در دسترس از طريق فراخوان اينترنتي بر اساس تشخيص اوليه روان شناس، مصاحبه باليني پژوهشگر و آزمون تشخيصي پژوهش انجام شد. مداخلات شناخت درماني مبتني بر ذهن ‌آگاهي شامل 8 جلسه ۹۰ دقيقه‌ اي، و تكاليف خانگي 45 دقيقه‌ اي و 3 روز در هفته انجام شد. پس از اتمام مداخله آموزشي (بهمن ماه 1399)، مرحله پس‌ آزمون اجرا و در نهايت مرحله پيگيري سه ماه پس از برگزاري پس‌ آزمون انجام شد. ابزارها شامل مقياس غربال گري نقص توجه بزرگسالان/بيش‌ فعالي Conners، ، و تست Go/NoGo بود. به منظور تجزيه و تحليل داده‌ها، از تحليل واريانس با اندازه‌هاي مكرر استفاده شد. يافته‌ ها: نتايج نشان داد كه درمان شناختي مبتني بر ذهن‌ آگاهي بر بهبود كنترل بازداري و توجه انتخابي در مراحل پس‌آزمون و پيگيري مؤثر بوده است. نتيجه‌ گيري: توصيه مي ‌شود روش درمان شناختي مبتني بر ذهن‌ آگاهي در كلينيك ‌ها و مراكز خدمات روان ‌شناسي به عنوان يك روش مداخله ‌اي موثر به كار گرفته شود.