پيش‌بيني خودناتوان‌سازي تحصيلي بر اساس ترس از ارزيابي منفي، باورهاي فراشناختي، كمال‌گرايي با توجه به نقش واسطه‌اي جهت‌گيري هدف در دانش‌آموزان: ارائه مدل ساختاري

مقدمه: خودناتوان‌سازي از جمله عوامل دخيل در پيشرفت تحصيلي محسوب مي‌شود و نيز از راهبردهاي كمتر شناخته شده‌اي است كه براي تبيين شكست به كار مي‌رود. پژوهش حاضر با هدف پيش‌بيني خودناتوان‌سازي تحصيلي بر اساس ترس از ارزيابي منفي، باورهاي فراشناختي، كمال‌گرايي با توجه به نقش واسطه‌اي جهت‌گيري هدف در دانش‌آموزان دوره دوم متوسطه شهر اروميه انجام شد. روش كار: روش پژوهش حاضر توصيفي_همبستگي بود كه در قالب الگوي معادلات ساختاري صورت گرفت. جامعه آماري را كليه دانش‌آموزان دوره دوم متوسطه شهر اروميه تشكيل مي‌دادند كه از اين ميان 827 نفر به عنوان نمونه به روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي انتخاب شدند (413 نفر براي برازش مدل اصلي و 414 نفر براي مدل اندازه‌گيري). ابزارهاي جمع‌آوري داده‌ها عبارت بودند از: پرسشنامه باورهاي فراشناختي ((MCQ30) Metacognitions Questionnaire30) (1997) و پرسشنامه كمال‌گرايي (Perfectionism Scale) (1991)، مقياس خودناتوان‌سازي تحصيلي (Selfhandicapping scale) (2001)، فرم كوتاه مقياس ترس از ارزيابي منفي ((BFNES) Brief Fear of Negative Evaluation Scale) (1983) و مقياس جهت‌گيري اهداف (Goal orientation questionnaire) (1998). جهت بررسي داده‌ها از روش معادلات ساختاري و استفاده شد. يافته‌ها: نتايج تحليل معادلات ساختاري و به طور خاص روش بوت استرپينگ حاكي از آن بود كه مدل ساختاري ارائه شده داراي برازش مطلوب مي‌باشد (0.001=P و 0.037=P) و تمام شاخص‌هاي برازش در حد مطلوب يا قابل قبول بودند و شاخص نيكويي برازش (GFI) 0.933 بود. نتيجه‌گيري: با توجه به يافته‌ها مي‌ توان نتيجه‌گيري نمود كه مدل ترس از ارزيابي منفي، باورهاي فراشناختي و كمال‌گرايي پيش‌بيني‌ كننده خودناتوان‌سازي تحصيلي با نقش واسطه‌اي انواع جهت‌گيري هدف مي‌باشد.