شناسايي عوامل بازدارنده پذيرش فناوري انرژي‌هاي تجديدپذير در مناطق روستايي شهرستان دشتستان: كاربرد نظريه بنياني

مقدمه: مشكلات فزاينده محيط‌زيستي، اقتصادي و اجتماعي، دولت‌ها و سياست‌گذاران را وادار كرده است با به‌كارگيري فناوري‌هاي انرژي‌هاي تجديدپذير، آينده انرژي پايدار را تضمين كنند. با اين حال، موانع مختلفي بر سر راه توسعه فناوري انرژي‌هاي تجديدپذير وجود دارد؛ بنابراين مطالعه حاضر براساس رويكرد كيفي و با استفاده از روش نظريه بنياني به واكاوي موانع پذيرش فناوري انرژي‌هاي تجديدپذير در بخش كشاورزي شهرستان دشتستان در جنوب كشور پرداخته است.روش: ميدان مورد مطالعه تحقيق را بهره‌برداران در سطح شهرستان شامل زراعتكاران و باغداران (23 نفر) تشكيل داده‌اند كه با استفاده از روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند و مصاحبه‌هاي آزاد با آن‌ها صورت گرفت. درنهايت مصاحبه‌ها با استخراج 41 مانع از ديدگاه بهره‌برداران به اشباع نظري رسيد.يافته ها: براساس نتايج مصاحبه‌ها عواملي از قبيل نبود سيستم‌هاي ذخيره‌سازي انرژي، اعتمادنداشتن كشاورزان، مشكلات مالي، بي‌توجهي سياست‌مداران و برنامه‌ريزان، نداشتن مهارت حرفه‌اي كشاورزان براي استفاده، هزينه بالا به‌منظور راه‌اندازي اوليه سيستم، متناوب‌بودن و هميشه در دسترس نبودن منابع توليد انرژي از مهم‌ترين موانع پذيرش فناوري انرژي‌هاي تجديدپذير از سوي كشاورزان شناسايي شدند. همچنين اين موانع در هشت دسته شامل موانع اقتصادي و حمايتي، فني و زيرساختي، قانوني و سياست‌گذاري، آموزشي و مهارتي، تكنولوژيكي، اجتماعي، انساني و انگيزشي طبقه‌بندي و تجزيه و تحليل شدند. درنهايت اين طبقات به‌صورت سازوكار براي برون‌رفت از مسئله مدنظر در قالب مدل پارادايمي براساس نظريه استراوس و كوربين جايگذاري شدند.نتيجه ‏گيري: نتايج اين مطالعه به سياست‌گذاران و برنامه‌ريزان در زمينه انرژي كمك مي‌كند تا تلاش‌هاي آتي خود را در به‌كارگيري فناوري‌هاي انرژي تجديدپذير در بخش كشاورزي براي برنامه‌ريزي و توسعه انرژي پايدار متمركز كنند.