حق بيمار بر محرمانگي اطلاعات پزشكي و گستره آن از منظر اماميه و اهل‌سنت

يكي از اصول بنيادين در درمان، دريافت اطلاعات صحيح و كامل از بيمار است و اين فرايند نيز تنها در سايه اعتماد بيمار به كادر درمان رخ مي دهد. از اين رو، رازپوشي و حفظ اسرار بيماران در نظام سلامت از جايگاه ويژه اي برخوردار است، همان گونه كه متون به جاي مانده در اين زمينه گواه قدمت ديرينه آن است. در اين ميان، يكي از عوامل تحول ساز در زمينه نهادينه كردن لزوم حفظ اسرار بيماران، نگرش «حق مدارانه» به امر محرمانگي مدارك پزشكي است؛ زيرا از سويي در سايه اين «حق» مي توان نوعي ضمانت اجرايي را به تصوير كشيد و از سوي ديگر تعيين گستره اين حق گامي اساسي در ارتقاء امنيت سلامت فرد و جامعه است، زيرا گاهي اقتضاي برخي از مصالح، نوعي الزام به افشاگري است كه نتيجه آن تزاحم ميان حق بر محرمانگي اطلاعات با حق بر افشاي اطلاعات بيمار است. بر اين اساس هدف اين نوشتار، اثبات «حق بيمار بر رازداري و تبيين گستره آن» است. بنابراين، سؤال مطرح آن است كه در تعاليم ديني، از چه مؤلفه هايي مي توان براي الزام آوري به عنوان يك «حق» در راستاي حفظ يا افشاي اطلاعات بيمار بهره برد. نتايج نوشتار حاضر كه با تكيه بر گردآوري اطلاعات به صورت كتابخانه اي و روش توصيفي - تحليلي سامان يافته است، نشان مي دهد كه محرمانه قلمداد شدن مدارك پزشكي به عنوان يك حق براي بيمار ثابت است، اما در شرايطي كه رازداري سلامت بيمار، اطرافيان و يا جامعه را با مخاطره مواجه سازد، پزشك ملزم به رازداري نبوده، بلكه در برخي موارد موظف به اطلاع رساني است.