تأثير روش‌هاي آموزش تيراندازي بر مهارت‌ تيراندازي دانشجويان مراكز آموزش عالي نيروهاي مسلح: مطالعه موردي يكي از مراكز آموزش عالي نيروهاي مسلح

هدف پژوهش حاضر مقايسه تأثير سه روش‌ آموزشي سنتي، نوين و تركيبي بر مهارت‌ تيراندازي دانشجويان مراكز آموزش عالي نيروهاي مسلح است. پژوهش حاضر ازنظر هدف پژوهشي كاربردي و از نظر راهبرد و روش نوعي تحقيق تجربي است. جامعه آماري پژوهش شامل دانشجويان يكي از مراكز آموزش عالي نيروهاي مسلح است كه از بين آن‌ها درمجموع تعداد 60 نفر به روش نمونه‌ گيري تصادفي ساده انتخاب و در ادامه به‌صورت تصادفي به سه گروه 20 نفره تقسيم‌ و درنهايت گروه‌ها به‌صورت تصادفي به هر يك از روش‌ها اختصاص يافتند. براي اجراي تحقيق از طرح پيش‌آزمون - پس‌آزمون استفاده شد، براي اين منظور ابتدا براي آزمودني ‌ها يك مرحله تيراندازي در مسافت 100 متر در ميدان تير جنگي به‌عنوان پيش‌آزمون اجرا و در ادامه به هر يك از گروه‌ها با يكي از روش‌هاي آموزشي مذكور، 14 جلسه به مدت 28 ساعت آموزش داده شد. پس از پايان آموزش مجدداً يك مرحله تيراندازي در مسافت 100 متر در ميدان تير جنگي به‌عنوان پس‌آزمون اجرا شد. سپس براي تحليل داده‌هاي گردآوري‌شده، از آمار توصيفي و استنباطي شامل آزمون‌هاي آماري، t وابسته، تحليل واريانس يك‌طرفه، آزمون لون و آزمون توكي استفاده شد. نتايج تحقيق نشان داد، بين روش‌هاي مذكور به لحاظ ميزان تأثيرگذاري بر مهارت تيراندازي دانشجويان تفاوت معني‌داري وجود دارد. نتايج حاصل از مقايسه و رتبه‌بندي سه روش آموزش مذكور نشان داد، روش تركيبي حائز رتبه اول، روش نوين، حائز رتبه دوم و روش سنتي حائز رتبه سوم شدند، لذا بر اساس نتايج حاصل روش آموزش تركيبي، مناسب‌ترين روش براي آموزش تيراندازي است.