ملاحظات نظري و تجربي طراحي مدل اندازه‌گيري تركيبي و انعكاسي

در پژوهش هاي مديريت، يك روند رو به رشد به سمت اندازه‌گيري تركيبي وجود دارد كه در آن شاخص هاي اندازه‌گيري به عنوان علت سازه ها در نظر گرفته مي‌شود. اندازه‌گيري تركيبي مي‌تواند جايگزين مناسبي براي اندازه‌گيري انعكاسي، كه در آن سازه ها به عنوان علت شاخص هاي اندازه‌گيري در نظر گرفته مي‌شود، باشد. استفاده نادرست از مدل هاي اندازه‌گيري تركيبي و انعكاسي، روايي محتواي سازه را تضعيف مي‌كند، روابط ساختاري بين سازه ها را مخدوش مي‌كند و در نهايت سودمندي نظريه ها را براي حوزه عمل كاهش مي‌دهد. بنابراين هدف از اين تحقيق شامل: الف) بحث در مورد تمايز بين مدل هاي اندازه‌گيري تركيبي و انعكاسي، ب) توسعه مجموعه اي از معيارهاي مفهومي براي تعيين اينكه يك سازه بايد به عنوان شاخص هاي تركيبي يا انعكاسي مدل سازي شود، ج) توصيه هايي براي ساخت سازه هاي تركيبي براساس ريه كورس و سازه هاي انعكاسي براساس پارادايم چرچيل، مي‌باشد. اين مقاله براساس ادبيات تحقيق چارچوبي را ارائه مي‌دهد تا محققان مدل هاي اندازه‌گيري تركيبي و انعكاسي را به درستي طراحي و آزمون نمايند، هرچند كه برخي سازه ها ممكن است ذاتا تركيبي يا انعكاسي باشند.