تاثير رفتارهاي تفريحي تخصصي شده بر دلبستگي مكاني ورزشكاران آماتور

هدف تحقيق حاضر تعيين تأثير تخصصي‌سازي تفريح بر دلبستگي‌مكاني ورزشكاران آماتور بود. روش‌تحقيق از منظر هدف، كاربردي و از حيث نحوه‌ي گردآوري داده‌ها به شكل ميداني و با رويكرد مبتني بر مدل‌سازي معادلات ساختاري انجام شد. جامعه آماري پژوهش، تمام ورزشكاران آماتور مجموعه فرهنگي ورزشي انقلاب تهران بودند. براي تعيين حجم نمونه از نرم افزار PASS استفاده شد، به روش نمونه‌گيري در دسترس پرسشنامه‌ها به صورت داوطلبانه در ميان نمونه توزيع شد، در نهايت تعداد 334 پرسشنامه براي تحليل آماري به كار رفت. ابزار جمع‌آوري داده‌ها دو پرسشنامه تخصصي‌سازي تفريح مك فارلين (1994) و پرسشنامه دلبستگي‌مكاني كايل و همكاران (2005) بود. نه تن از اساتيد دانشگاه روايي صوري و محتوايي پرسشنامه ها را بررسي كردند و در مطالعه اي مقدماتي ضريب آلفاي كرونباخ و پايايي تركيبي پرسشنامه ها به ترتيب 0/951 و 0/917 محاسبه شد. به‌منظور تجزيه و تحليل داده‌ها از روش‌هاي آمار توصيفي و استنباطي با استفاده از نرم افزار اس پي اس اس نسخه 25 و اسمارت پي ال اس نسخه سه بهره گرفته شد. يافته‌هاي پژوهش نشان داد 20 درصد از تغييرات دلبستگي‌مكاني از طريق تخصصي‌سازي تفريح تبيين شدني بود. همچنين مدل معادلات ساختاري تأثير تخصصي‌سازي تفريح بر دلبستگي‌مكاني ورزشكاران آماتور از برازش كافي و مطلوبي برخوردار بود (0/071 =SRMR). با توجه به يافته‌هاي تحقيق توصيه مي‌شود در اماكن تفريحي-ورزشي‌، دلبستگي و هويت‌مكاني ورزشكاران مد نظر مديران قرار گيرد، از سوي ديگر، بهبود اماكن تفريحي-ورزشي موجود از منظر تعداد و امكانات، باعث افزايش مشاركت تخصصي در فعاليت‌هاي تفريحي در فضاي باز خواهد شد.