الگوي تصميم‌گيري مشاركت متقابل استارتاپ‌ها و سرمايه‌گذاران خطرپذير

هدف: سرمايه‌گذاران خطرپذير، در تعامل با شرايط عدم اطمينان، توانمندي‌هاي منحصر به خود را دارند. با وجود افزايش سطح ريسك در عصر توسعه استارتاپ‌هاي نوآورانه و مبتني بر فناوري‌هاي نوظهور، مشكل سرمايه‌گذاري در اين حوزه‌هاي نوظهور و استارتاپ‌ها، مسئله استراتژيكي براي سرمايه‌گذاران خطرپذير است و به ارزيابي و تحليل همه‌جانبه در اين خصوص نياز دارد. ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﻣﻌﯿﺎر و اﻟﮕﻮﯾﯽ ﺑﺮاي ﺗﺸﺨﯿﺺ ﮔﺰﯾﻨﻪهايي با ﭘﺘﺎﻧﺴﯿﻞ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ بيشتر از ﻣﯿﺎن اﻧﺒﻮه اﺳﺘﺎرﺗﺎپ‌ها، مسئله‌اي ﭼﺎﻟﺶ‌برانگيز اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ پژوهش در ﭘﯽ دستيابي به پاسخ و اراﺋﻪ راه‌كاري ﺑﺮاي آن اﺳﺖ. بر اين اساس، هدف اصلي پژوهش حاضر، تدوين ﻣﻌﯿﺎرهايي ﺑﺮاي ﺗﺸﺨﯿﺺ اﺳﺘﺎرﺗﺎپ‌هاي با ﭘﺘﺎﻧﺴﯿﻞ زياد ﺑﺮاي ﺳﺮﻣﺎﯾﻪگذاري است. روش: در اين پژوهش، ضمن همكاري و تعامل با 10 خبره در صنعت سرمايه‌گذاري خطرپذير، به پرسش اصلي پژوهش پاسخ داده شد. ابتدا به استخراج مؤلفه‌هاي همكاري از طريق مطالعات كتابخانه‌اي اقدام شد؛ سپس مؤلفه‌هاي استخراج شده، بر اساس تحليل ماركوفي، ميانگين مدت‌زمان تحليل‌هاي چندبُعدي در تصميم‌گيري ارزيابي و تحليل شدند. سپس بر اساس يافته‌هاي تحليل ماركوفي، ارزيابي و غربالگري دو بُعدي عامل‌هاي شناسايي‌شده بر اساس روش دلفي فازي انجام شد. يافته‌ها: بر اساس يافته‌هاي پژوهش، از ميان 62 شاخص مشاركت متقابل ميان سرمايه‌گذاران و استارتاپ‌ها، 41 شاخص كليدي و 21 شاخص غيركاربردي شناخته شد؛ سپس بر اساس روش FBWM  ارزيابي و ارزش‌گذاري شاخص‌ها انجام گرفت. نتيجه‌گيري: مدل حاصل روي شش استارتاپ موفق در زمينه جذب سرمايه با استفاده از مولتي موراي فازي بررسي شد و در نهايت، اين مدل، رتبه‌بندي هر شش استارتاپ را براي اولويت سرمايه‌گذاري ارائه داد.