تبيين رابطه بي‌عدالتي فضايي و چشم‌اندازهاي امنيت ملي

فهم عدالت فضايي در پيشبرد امور يكي از اولويت‌هاي مطالعاتي جغرافياي سياسي به‌عنوان علم كشورداري و اداره بهينه فضاست. بي‌عدالتي فضايي به قطبي شدن فضا و انزواگزيني برخي از شهروندان منجر شده است و مانع مشاركت اثربخش آنها در حيات سياسي، اجتماعي، اقتصادي و فرهنگي مي‌شود و همين امر فاصله گرفتن از جريان اصلي جامعه را در پي خواهد داشت. اين مقاله با روش توصيفي و تحليلي ضمن تبيين بي‌عدالتي فضايي در ايران تأثير و پيامدهاي آن را بر تحولات پيش رو از منظر چشم‌اندازهاي امنيت داخلي مورد بررسي و كنكاش قرار داده است. نتايج نشان مي‌دهد بي‌عدالتي فضايي با ايجاد شكاف‌هاي فضايي در جامعه، امكان اقدام‌هاي تهديد‌كننده امنيت پايدار جامعه مانند واگرايي در نواحي قومي و مرزي، تروريسم، قاچاق، بحران مواد مخدر، حاشيه‌نشيني و مهاجرت را منجر مي‌شود. اين امر در مرحله اول تنزل شاخصه‌هاي پايداري جامعه و امكان وقع و رخداد جرم به‌عنوان يكي از عناصر مؤثر بر ترسيم وضعيت و مختصات امنيت را در مقياس داخلي در پي خواهد داشت.