اثرات مكاني - فضايي توازن و تعادل منطقه‌اي در تاب‌آوري منطقه‌اي مبتني‌ بر رويكرد آمايش سرزمين (مورد ‌پژوهي: استان گيلان از منطقه يك آمايش سرزمين)

تاب‌آوري كه با آسيب‌پذيري كمتر و انعطاف بيشتر، پاسخ‌گويي صحيح و سريع به شرايط و كمترين ميزان آسيب‌پذيري تعريف مي‌شود، در سطح مناطق مفهومي عميق‌تر مي‌يايد. با توجه به كاربردي بودن اهداف نوشتار حاضر، تبيين آثار مكاني - فضايي توازن و تعادل منطقه‌اي در تاب‌آوري منطقه‌اي مدنظر پژوهش حاضر است. با اين توصيف سؤال راهبردي اين است كه توازن و تعادل منطقه‌اي به چه ميزاني در تاب‌آوري منطقه‌اي اثرگذار بوده است. براي پاسخ به اين سؤال  از استراتژي قياسي مبتني‌بر روش‌شناسي كمّي ‌استفاده شده‌ است. جامعه آماري پژوهش شامل خبرگان و نخبگان علمي - اجرايي شاغل در مجامع علمي و نهادهاي توسعه‌اي بوده كه با استفاده از شيوه نظام‌مند و مبتني‌بر منطق نمونه‌گيري، تعداد سي نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. روش گرد‌آوري داده‌ها به صورت ميداني و با استفاده از ابزار پرسشنامه و همچنين ابزار تحليل داده‌ها با استفاده روش استنباطي مبتني‌بر شاخص‌‌هاي برازش مدل اندازه‌گيري و مدل ساختاري و استفاده از نرم‌افزار Smart PLS است. نتايج پژوهش نشان داد كه شاخص‌هاي مدل اندازه‌گيري توازن منطقه‌اي (6 شاخص)، تعادل منطقه‌اي (9 شاخص) و تاب‌آوري منطقه‌اي (8 شاخص) داراي بار عاملي بالاتر از 0/40 است و داده‌ها نيز تأييد‌كننده مدل اندازه‌گيري پژوهش است. در مدل ساختاري پژوهش، صحت رابطه بين متغيرهاي ساختاري / پنهان پژوهش براساس آماره (T-value) سنجش شد كه اين ميزان بالاتر از 1/96 بود. صحت اين رابطه نيز مورد تأييد قرار گرفت. همچنين مبتني‌بر ضريب تعيين و معيار اندازه تأثير شدت، شدت و اثر رابطه ميان متغيرتعادل منطقه‌اي و توازن منطقه‌اي با مقدار (0/68) و توازن منطقه‌اي و تاب‌آوري منطقه‌اي با مقدار (0/65) مورد تأييد است. همچنين شاخص برازش كلي مدل با مقدار عددي 0/47 نشان مي‌دهد مدل داراي برازش قوي و داده‌ها تأييد‌كننده مدل تجربي پژوهش است.