كاركردهاي ميانجي‌گري در حل‌وفصل اختلافات مالكيت فكري ‏

توسعۀ معاملات بين‌المللي و بهره‌برداري تجاري از دارايي‌هاي فكري، بر ضرورت ايجاد شيوه‌هاي حل اختلافات در حوزۀ مالكيت فكري متناسب با مقتضيات بين‌المللي افزوده است. ويژگي‌هاي خاص حقوق مالكيت فكري و دعاوي آن مانند سرزميني بودن، تخصصي بودن، نقض گسترده در حوزه‌هاي قضايي مختلف، اهميت محرمانگي، طولاني بودن فرايند و هزينه‌هاي هنگفت دادرسي، فقدان كنوانسيون بين‌المللي در زمينۀ اجراي احكام قضايي مالكيت فكري، از مهم‌ترين دلايلي است كه كارامدي رسيدگي قضايي به اين دعاوي را تحت تأثير قرار داده است. روش‌هاي غيرقضايي حل اختلاف كه اغلب تشريفات و هزينۀ كمتر و سرعت بيشتري دارند، بسياري از اين مشكلات را كاهش مي‌دهند. در ميان روش‌هاي غيرقضايي، ميانجي‌گري داراي مزايايي است كه با در نظر گرفتن خصايص دارايي‌هاي فكري و در مقايسه با ساير روش‌ها موفقيت بيشتري در حل‌وفصل اين اختلافات دارد. اين مقاله كه با روش تحليلي توصيفي تدوين و داده‌ها از طريق مطالعۀ كتابخانه‌اي و تحقيق ميداني تهيه شده است، درصدد پاسخگويي به اين پرسش است كه نهاد ميانجي‌گري چه كاركردهايي براي حل اختلافات مالكيت فكري دارد و به اين نتيجه مي‌رسد كه حل اختلافات در بخش عمده‌اي از دعاوي مالكيت فكري از طريق ميانجي‌گري به‌دليل خصايصي چون سرعت و سهولت، محرمانگي، انعطاف‌پذيري و امكان استفاده از راه‌حل‌هاي خلاقانه به‌عنوان توافق نهايي، كارامدي مطلوبي دارد.